De weg naar het pad: De weg kwijtraken.

Een kort artikel over de periode dat je gaat beseffen dat het zo niet langer kan. Dit kan zomaar leiden tot je eerste stap op het pad*. Misschien herken je dingen en vind je wat steun om een stap te zetten.

"It's a necessary evil
No cause for emergency"
My Propellor, Arctic Monkeys

Kaders

De kaders waarin je je leven op de weg* leidt zijn rigide.
Wanneer je die doorbreekt door iets fundamenteels in je manier van denken en/of doen te veranderen, zul je veel weerstand krijgen van diezelfde kaders.
Dan lijkt het voor jou of je door die kaders wordt tegengehouden.

Juist je naasten zoals partner, kinderen, familie, vrienden, buren en collega’s lijken je eerder tegen te werken dan te ondersteunen. En meestal slechts met ‘goede’ adviezen, soms redelijk dringende en dwingende ‘goede’ adviezen.

Breder kader

Je komt in deze wereld, neem even de westerse maatschappij, en je wordt in het keurslijf van de wetgeving geduwd. Daarbinnen is wat speelruimte, afhankelijk van je omgeving, je ouders, je vriendjes en vriendinnetjes, maar grosso modo leren we allemaal hetzelfde, houden we ons aan dezelfde wetten, normen en waarden, ‘moeten’ we dezelfde dingen leuk vinden.
Via de schoolplicht moeten we dezelfde dingen leren.
En dat systeem lijkt niet te stroken met de aard van het ene ding, dat wil ervaren in alle mogelijke vormen.

En juist dát heb je misschien al zo vaak gevoeld…

Het is zo gelopen

Je hebt jezelf er tot de nek toe ‘ingeleefd’. Je voldoet omdat je niet beter wist. Het ‘is zo gelopen’, soms ondanks jezelf. Je bent met de stroom meegevaren. In je jeugdige vaart heb je er niet goed bij stil gestaan of je jezelf wel altijd volgde in plaats van ‘wat de meeste mensen doen’. Je bent er in gerold.
En je begint meer en meer te ontdekken dat je er (vooral door jezelf!) in bent geluisd.

Je hebt wel signalen gegeven dat je niet helemaal instemde met wat er gebeurde, maar je hebt te vaak en te veel toegegeven. Vaak ook met het idee: “We zullen wel zien en misschien heb ik het wel mis.”

Inmiddels blijkt meer en meer dat je het niet mis had.

Ziel onder de arm

En daar sta je dan. Met jezelf en je ziel onder de arm.
Je zit volledig vast in de weg die je met eigen hand hebt gecreëerd. En wat in jaren zo is gegroeid gooi je niet makkelijk in een korte tijd van je af. Daar doorheen breken is pittig.

Zelfs vanuit een diep besef dat je niet verder kan op de ‘oude’ weg blijft schijnbaar alles en iedereen ‘tegen’. En waarschijnlijk, als je goed bij jezelf nagaat, zul je meer en meer beseffen dat juist het idee dat je veel weerstand zult ondervinden je in de eerste plaats al jaren heeft tegengehouden.
Dat maakt het zo moeilijk om het pad te bereiken. Je zit met handen en voeten gehecht aan die kaders.

Burn-out

Velen stappen dan ook op het pad na een zware burn-out, ernstige depressie of ziekte. En je wordt even met rust gelaten door de kaders. Men begrijpt dat je even ‘tijd voor jezelf’ nodig hebt. De doktoren, psychologen en andere autoriteiten bevestigen het namelijk. En daar kunnen de kaders wel even mee leven.

Maar niet snel daarna ‘willen’ de kaders dat je weer je oude leventje oppakt. Zoals dat dan wordt genoemd: er weer boven op komen, en er weer tegen aan gaan.

Doe je dat niet dan wordt dat veelal uitgelegd als:
“Hij heeft een knauw gehad, ik denk niet dat ie er nog bovenop komt.”
“Die burn-out, ze heeft daar nog steeds last van. Ze lijkt wel een beetje de weg kwijt.“

Alle weerstand, onbegrip zelfs tot aan onbeschoftheid toe, vormt de druk om je oude leventje weer op te pakken. Om weer in de kaders te bewegen. Om weer op de weg te komen.

Waarbij in feite continu duidelijk wordt gemaakt dat jij niet over jouw Leven mag beschikken…. maar moet voldoen aan… net doen als wij…

Kinderen

Ook je eventuele kinderen moeten in dezelfde kaders passen. En als jij daar doorheen breekt kan niemand je volgen, of snappen, en dan kunnen je kinderen dat kennelijk ook niet, volgens de kaders.

En voor die kinderen is dat natuurlijk vreselijk: een ouder die zijn eigen pad kiest.

“Tssss..hoe durft hij of zij dat te doen, ontaarde ouder! Daar werk ik niet aan mee!”

Nogmaals: hij of zij is nu echt de weg kwijt!

Aansluiting met de ‘weg’

En dat je de ‘weg kwijt bent’ klopt eigenlijk wel.
Je raakt de aansluiting met de weg kwijt. En de kaders die nog op de weg bewegen raken de aansluiting met jou kwijt.

De weg kwijt zijn is precies wat nodig is om te gaan leven volgens jouw waarheid in plaats van de waarheid van de kaders. Je verlaat namelijk de weg.

Waarom?

Waarom wordt dit zo moeilijk gemaakt? Wat is de reden dat de schijnbare weerstand van buiten zo enorm groeit als je de eerste stap op het pad wilt zetten? Waarom ‘werkt het leven zo’?

Een goede vraag, maar in eerste instantie niet van belang. Eerst maar eens de eerste stap op het pad zetten?

Geen verandering?

Maar vraag je je af of een korte periode van behoorlijke weerstand in verhouding staat tot de langdurige en langdradige weerstand in jezelf die je op de weg bent tegengekomen, en het besef dat je zonder verandering tot je dood in die situatie blijft zitten.

Het pad is een periode van een jaar of twee, drie, terwijl het lijden op de weg misschien wel 20 jaar duurde?

Natuurlijk is het niet zwart wit. Het pad is niet louter weerstand, en de weg is niet louter lijden.

Steun

En steun komt precies waar en wanneer je het nodig hebt.
Let maar eens op: als je de eerste beweging richting het pad zet komt er uit onverwachte hoek een boodschap, komt er steun. En dit zal gedurende je pad zo blijven.

Niettemin moet je jezelf over ernstige angsten heen bewegen. En dat moet je wel degelijk alleen doen, maar daarvoor en direct daarna is die steun er weer.

Blokkade

Maar hoe heftig het doorbreken van een blokkade ook mag lijken, als je het hebt gedaan blijkt het reuze mee te vallen. Velen kijken terug en zeggen:

“Heb ik me daar nu zo druk om gemaakt?”

Misschien herken je dit al wel wanneer je ooit een angst hebt overwonnen. Misschien ben je veel momenten zelfs alweer vergeten in eerste instantie.

Het is even doorbijten, een paar dagen tot een paar weken. Maar dan is het ook klaar. Die periode staat in geen verhouding tot de rust die je de rest van je leven op dat punt voelt.

Egoïstisch?

Alleen de ego’s bestempelen iets als egoïstisch en soms zelfs egocentrisch. Het is de ultieme projectie! In mijn illusie* is er namelijk maar één die ervaart. En dat ben ik, het ene ding. Leven, en wel mijn leven. De rest is een Illusie.

Gebruik ‘de weg kwijt zijn’ als geuzennaam:

“Ben ik de weg kwijt? Jaaaaaa! Ik ga mijn eigen leven leven, volgens mijn eigen waarheid. Natuurlijk ben ik dan de weg kwijt!“

Eindelijk.

Vragen? Mail gerust.

* Zie Begrippenlijst