Een kort artikel over de in de spiritualiteit (en psychologie) veelgebruikte term ego en de kennelijk benodigde vernietiging of onthechting daarvan. Ook wordt even de begrippen ziel en dualiteit aangeraakt, en wat je op het pad doet.
Vernietiging?!
Uit onbegrip over de fundamentele kennis van het Ene Ding, wordt vaak gezegd dat je: “je ego moet vernietigen, en hoe een nonsens dat wel niet is.”
Immers, zeggen ze dan: “Vernietigen? Zonder ego kun je niet leven…”
Waarom wordt dat gezegd? Waarom wordt het begrip ‘vernietigen’ gebruikt?
Omdat je ego zich kan optrekken aan de negatieve lading van het woord: vernietiging. Een begrip met zoveel negatieve lading dat het wel logisch is dat het niets met de ware spiritualiteit te maken kan hebben…
“Vernietigen! Natuurlijk niet. Dat kan niet de bedoeling zijn!”
En dat is het ook niet. Wat wordt bedoeld is beter te omschrijven met het woord onthechting. Onthechting van alles wat je bindt aan je ervaringsomgeving (de illusie) inclusief het ervaringsvehikel (ziel, lichaam en geest). Onthechting van alles waaraan je gehecht denkt te zijn.
“Ik ben niet mijn lichaam, mijn inkomen, mijn huis, mijn relatie, mijn ziekte, mijn kinderens ouder…”
Overbodig concept?
De term vernietiging maakt het ego tot een op het eerste gezicht overbodig concept. Het is gehecht aan lichaam en geest, hart en liefde, vriend en vijand, familie, gezin en levensstandaard, aan normen en waarden van je buren en ouders. En dat is zijn enige bestaansrecht.
En dat op te geven…. dat riekt toch wel erg naar vernietiging. En daar is het verschrikkelijk BANG voor. En die angst doet hem/haar ALLES laten aangrijpen om maar niet onthecht te worden.
En daarom noemt het onthechting niet onthechting, maar vernietiging, of erger nog: het volgt anderen die woorden als vernietiging gebruiken om hem makkelijk te overtuigen van de kennelijke ‘onzin van onthechting’.
Maar als er al iets ‘vernietigd’ wordt, beste ego, dan is het hetgeen dat tot lijden leidt, namelijk aangeleerde overtuigingen en daarop gebaseerd gedrag.
Lijden ontstaat wanneer dat gedrag niet aansluit bij de waarheid van het ene ding: Leven, en wel Jouw Leven.
Want meer is er niet. Wat meer is blijkt dan slechts een illusie te zijn.
Maar…
OK, goed, even een stapje terug dan. Even het ego wat ruimte geven.
Ten eerste: het is precies goed hoor!
Laat me toelichten. Het ego vereenzelvigt zich met de illusie. Of zoals je wilt, de wereld die je kent, het verleden dat je kent, en de ervaring die je daardoor nu hebt. Die vereenzelviging is nodig…om te ervaren. Vergelijk de ervaring als je echt ín een film zit. Je vereenzelvigt je min of meer met de hoofdpersoon, of een ander karakter in de film. Je zit er ‘even helemaal in’. Daar is het ego goed in. Daar ben jij goed in. Maar als de film is afgelopen is dat gevoel, die vereenzelviging snel weer weg.
Dualiteit
Het ‘nadeel’ van de vereenzelviging met de illusie, de ervaring, is dat je alleen kunt ervaren als er dualiteit bestaat.
En dualiteit bestaat uit twee kanten, die in veel gevallen zijn te bestempelen als de positieve en de negatieve kant.
Het pad is voor diegene die spuugzat zijn van de negatieve kant.
Voor alle anderen op weg is het precies goed, totdat het ook voor hen méér dan niet meer precies goed is.
Wanneer je spuugzat bent van het ‘er helemaal in zitten’ kun je er uit stappen door te gaan inzien dat je lijden (de negatieve kant van de dualiteit) is gebaseerd op illusies. En de illusie te doorzien als illusie kan alleen door je op alle niveaus te onthechten daarvan.
Je ego is gehecht aan de illusie, hij denkt dat het ‘echt’ is, en het interpreteert lichaamssensaties conform aangeleerd gedrag. Nogmaals dat is precies goed, anders zou het niets ervaren. Zie het voorbeeld van de film. Het vereenzelvigt zich met de karakteristieken van zijn ervaring. En daardoor ervaart het… alsof het echt is dus.
Ziel
Ook de ziel is een tijdelijke, onvolmaakte uitvlucht van het ego. Het concept ziel is ook iets voor het ego om zich “lekker” aan te hechten. Het is een prachtige illusie, en precies goed. Velen hebben prachtige ervaringen met zielenreisen of zielscontacten door automatisch schrijven, channeling etc.
Tot het niet meer precies goed is. Weer: het is levensecht voor degenen die zich er in verdiepen. Het schept een prachtige dualiteit op een hoger nivo, aarde versus zielenwereld of hogere wereld.
En het kan trouwens maar zo veel waarheid bevatten voor je!
Halverwege de berg
Maar dan… ben je zoals dat heet halverwege de berg. De ontdekking van de hogere dimensies leidt tot veel halfbakken spiritualiteit. Velen blijven hangen in de ‘uitstapjes’ naar die prachtige wereld. Begrijp me niet verkeerd, want nogmaals, het kan veel waarheid voor je bevatten! Maar uiteindelijk blijft het onderdeel van de dualiteit, en daarom de illusie. De illusie die je voor jezelf creëert.
Het kan zo zijn dat ondanks het prachtige zielsbegrip en ondanks prachtige incidentele ervaringen er nog steeds lijden is bij jou. En dat wil je niet meer, tenminste als je dat lijden nog steeds ondervindt en het spuugzat bent.
Begin
Dus ‘verander de wereld en begin bij jezelf’ zoals dat heet. Dit bevat veel waarheid, maar heeft niets met de wereld te maken. De wereld zoals je die ervaart zit maar op een plaats: in jou. Dat is de enige waarheid in die uitdrukking. Althans, als jij dat vindt.
Ik ga daar niet over en kan slechts gidsen op het pad. Dat wil zeggen: nergens zit de whole truth. Niet in de lering van éen persoon, godsdienst of ‘soort’ spiritualiteit. De waarheid zit in jouw leven, en alles wat je daar kan tegenkomen. Blijf nergens hangen. Ga door tot je klaar bent, of niet. Beide is precies goed.
Einde
Het pad is er voor om te zien dat er maar één ding is: Leven, en wel jouw leven. Meer heb je niet. En in jouw leven komt een ego voor, maar nog veel meer. Namelijk alles wat je waarneemt, waaronder dus je ego en je lichaam. En natuurlijk de rest van de duale wereld. Verlichting is juist te doorzien dat die wereld, dus inclusief je ego en lichaam(!) een illusie is, en dat er slechts één ding is.
De hechting maakt de ervaring ‘echt’, waaronder de ‘negatieve’ pool van de waarneming van de dualiteit. Die evenzo een illusie is, dus doorzie die negatieve kant als illusie, en zij wordt meer en meer slechts een vage herinnering. Wat houdt je dan over?
Weliswaar ook een illusie, maar zonder lijden.
