Ik wilde er eerder niet mee te koop lopen omdat het zou afleiden. Maar nu het ‘aardse’ wezen van zelfonderzoek en de cursus goed en uitgebreid is vastgelegd op deze website, krijgt het toegevoegde waarde.

Dan heb ik het over een aantal zeer bijzondere ervaringen rond mijn pad van zelfonderzoek.

Dit sluit aan bij een ander gegeven. Verbindingen op afstand tussen mensen. Daarover gaat de rest van het artikel. Ik zal een paar voorbeelden noemen om te beschrijven waar ik het over heb. Omdat ik van mening ben dat alles terug te vinden is in de materie (zie noot), want anders zou het niet werken, wil ik oppervlakkig kijken naar de richting waarin we dat wetenschappelijk zouden kunnen onderzoeken.

Tot slot geef ik voor de volledigheid het verlichte perspectief daarop.

Bijna Dood Ervaring – Tunnelervaring – Oktober 2009

Ik ging even liggen wegens een pijnlijke ‘knoop’ in mijn maag. De pijn werd zo erg dat ik al snel alleen nog maar in foetushouding kon liggen. Ik riep zoiets als: ‘Holy mother, help me dan!’ Ik weet niet meer wat de letterlijke tekst was.

Ineens keek ik in een tunnel. De binnenkant kan ik nog steeds niet beter omschrijven dan als de pulserende binnenkant van een ringworm. Ik hoorde ook een pulserend gezoem en zag na elkaar drie taferelen.

• Aan de rechterkant flitsten heel snel gezichten voorbij. Ze leken allemaal op mij, maar dan in verschillende tijdsgewrichten. Een cowboy-achtige Johan met een dunne, sierlijke snor, staat me nog het meeste bij.
• In het midden zag ik een baby’tje de tunnel in drijven en verdwijnen. Het kwam me voor dat ik dat was.
• Aan de linkerkant stond een fiere vrouw met de handen boven het hoofd gebonden aan een paal. Ze kreeg zweepslagen. Ze leek volledig omhuld door een wit, lichtend laken. Later zou ik haar als een ‘engel’ benoemen. Ze was sterk en kon de pijn doorstaan. Ze straalde vertrouwen uit.

Toen ik besefte dat ik in een ‘tunnel met licht op het einde’ zat, schrok ik eruit. Doodgaan, daar had ik nog geen zin in. Direct voelde ik een enorme rust. De pijn in mijn maag was weg.

In die rust zag ik twee beelden die me hielpen met een keuze. De inhoud daarvan is in dit kader niet relevant.

Een Loutering – september 2010

Een jaar later worstelde ik enorm met mijn leven. De bovengenoemde BDE had me een maand of twee rust gebracht. Daarna was deze door omstandigheden volledig op de achtergrond geraakt. Achteraf was ik al een tijdje chronisch vermoeid en depressief.

Het hielp ook niet om elke avond tot diep in de nacht alcohol te nuttigen. Om vervolgens weer vroeg op te moeten. Via de twaalf stappen van de AA probeerde ik te stoppen. Stap twee gaat over de erkenning dat je niet zelf de verslaving kunt stoppen en dat je daarom een macht moet vragen die sterker is dan jezelf.

Velen zien die macht in de AA-bijeenkomsten, ‘the meetings’. Ik ging niet naar een bijeenkomst. De enige andere mogelijkheid die ik zag was om de letterlijke ‘Hogere’ macht te vragen. Ik begon met de simpele oefening: handjes vouwen, omhoog kijken en om hulp vragen bij het stoppen ‘omdat ik het zelf niet kan’.
Ik deed dat overal. Op mijn werk, in de auto en gewoon thuis. Minstens vier keer per dag. Het alcoholgebruik werd als vanzelf minder, maar stopte nog niet. Na twee weken, op een mooie zondagmiddag, deed ik opnieuw de oefening. Buiten achter huis, staand in de betegelde patio, overkwam me iets bijzonders.

Na het handen vouwen en uitspreken van de hulpvraag daalde er wat over me heen. Niet iets zichtbaars, maar wel degelijk voelbaar. Van boven naar beneden bewoog er een ‘elektrisch’ ring om me heen die kippenvel achterliet. Het nam daarbij van alles mee en uiteindelijk bij mijn voeten aangekomen ‘spoelde’ dat allemaal weg, zoals de drank.

Maar er gebeurde meer.

Het is moeilijk anders te omschrijven dan dat ik eindelijk wakker werd in mezelf. Alsof ik mezelf de hele tijd kwijt was geweest. Meteen kwam ook de herinnering aan mijn BDE van een jaar daarvoor in volle omvang terug.
Ik besloot dat ik elke keer als ik me ongemakkelijk voelde dat direct zou onderzoeken. Ik besloot in openheid mijzelf te durven laten zien. Ik besloot dat ik niets of niemand meer mij zou laten vertellen wat ik zou moeten doen of laten. Ik besloot dit alles te gaan leren, net zo lang tot ik daarmee klaar zou zijn.

Achteraf noem ik die middag het begin van mijn pad van zelfonderzoek.

Ik was toen niet bekend met spiritualiteit en zelfonderzoek, of met mensen die daarmee bezig waren.

Voor de niet-zweverige types onder ons (zoals ik) die misschien wat raar naar het handjes vouwen kijken: de houding van je lichaam in het algemeen en de houding van ledematen in het bijzonder heeft wel degelijk een invloed op je functioneren. Diverse algemeen geaccepteerde (psychologische) therapieën maken er gebruik van of zijn er mede op gebaseerd. Daar komt bij dat een ‘houding’ durven aannemen die je misschien wat gek vindt een soort van overgave is.

Regressies (twee ‘vorige levens’ teruggevonden in de geschiedenis)

Een kennis wees me op regressietherapie nadat zij mijn BDE verhaal hoorde. Na één sessie ben ik de opleiding tot regressietherapie gaan doen. Niet zozeer om regressietherapeut te worden. Een algemene spirituele zelfonderzoek praktijk zoals ik nu heb, was ook toen al mijn idee. Vooral uit interesse dus. Ik heb zelf als leertherapie tientallen sessies ondergaan. En daardoor vele jeugdervaringen en zogenaamde vorige levens ‘gezien’.

Bovenal vond ik het reïncarnatie model zeer bruikbaar voor zelfonderzoek.

In de ene sessie was ik een plunderende en verkrachtende Noorman. In een andere was ik een meisje van veertien jaar dat als seksslaaf werd gebruikt, ergens in de vroege Middeleeuwen. Zij overleed doordat een dronken soldaat een hete pook ver in haar kutje drukte. Ik was een verbannen buitenaardse, een jongetje als slaaf in een karavaan meegenomen nadat zijn dorp was afgeslacht, een jonge vrouw vermoord door een jaloerse jeugdvriend, een ridder zonder arm die als vrijwillige sm-slaaf door de vader van zijn vrouw werd gebruikt, ik was een legerhoofdman die niet kon stoppen met veroveren en nog veel meer.

Ik ‘was’ bij mijn conceptie. Ik ging mee met mijn driejarige zelf op een uitstapje. Ik zag de reis die ik maakte voordat mijn ziel als baby Johan in de baarmoeder daalde.

Twee van de levens heb ik in de geschiedenis terug kunnen vinden. De eerste was evident, namelijk Alexander de Grote. De tweede vond ik bij toeval jaren later. Ik ‘zag’ in de sessie ‘mijn’ leven als bisschop ergens in de 12e eeuw. De kenmerken en de tijdslijn heb ik altijd onthouden. Jaren later vond ik terwijl ik wat anders nakeek de beschrijving van het leven dat ik in die sessie gezien had. Dat was bij het levensverhaal van een vroegere bisschop van de Franse stad Grenoble.

Om meerdere redenen kan ik iedereen aanraden om eens een paar sessies te doen.

Mezelf Dood Zien Liggen – januari 2013

Na twee en een half jaar van intensief zelfonderzoek hikte ik tegen een beslissing aan. Weer (net als bij de BDE) voelde ik een enorme knoop in mijn maag. Inmiddels kon ik mijn gedachten ‘los zien’ van mezelf. Ik stond in de geopende achterdeur ‘naar die gedachten te kijken’, toen ik tot het besluit kwam. Op dat moment zag ik mijzelf dood liggen op de tegels, gewoon voor mijn neus.

Verlichtingservaring – januari 2013

Na het bovengenoemde besluit begon ‘mijn’ verlichtingservaring. De overweldiging daarvan hield een paar dagen aan. Daarna wende al snel het nieuwe perspectief. Wat was nu zo overweldigend? De hoeveelheid bewustwordingen over wat Leven is, waaronder hoe ‘het’ continu ‘helpt’ om te Leven en hoe ik dat al die jaren daarvoor niet zag.

Een onderdeel van die verlichtingservaring wil ik nog apart noemen. Dat was een geestelijk reis naar ‘het centrum van alles.’ Ergens had ik nog een laatste vraag over het nondualistische karakter van de ‘verlichting’. Zonder die vraag genoemd te hebben nodigde de gids van een vriendin (‘Michaël’ noemde ze hem) op afstand me uit om op reis te gaan. Ik vroeg hoe dat dan zou moeten. Zij zei, dat hij zei, dat ik die avond op de bank moest zitten met mijn ogen dicht en concentreren op de plek waar de kleurenzwemen het felst waren. Nu had ik nog nooit iemand daarover verteld: dat ik kleurenzwemen zag als ik mijn ogen sloot.

Zo gezegd zo gedaan. Aan het begin van de avond ging ik op de bank zitten en sloot mijn ogen. Al snel werden de kleurenzwemen beelden en samen met de gids reisde ik ‘omhoog’. Langs diverse ‘lagen van bewustzijn’. Tot ik zowel de gids als alle andere wezens achter me liet. Door leegte reisde ik verder. Steeds sneller en sneller tot ik met een soort van ‘ssschwooeeb’ geluid ineens stil stond. In het ‘centrum van alles’.

Het was stil daar. Maar ik voelde dat er ‘anderen’ waren. Het was mijn wat ik noem, ‘zielengroep’, waarmee ik contact onderhield op mijn pad (via de zogenaamde ‘Dialoog met Jezelf’, te vinden in de syllabus van de cursus, te downloaden via deze pagina). In het kader van mijn laatste vraag betreffende ‘niet-twee’ oftewel de aard van non-dualiteit vroeg ik ze: “Wie zijn jullie?”

En toen gaven ze het enige antwoord dat niet-twee was.

“Wij zijn wat jij bent.”

Het is inmiddels meer dan acht jaar geleden, maar nog steeds overvalt me af een toe een overweldigende bewondering voor ‘de schepping’.

Verbindingen op afstand tussen mensen

Na dit rijtje van bijzondere ervaringen komt nu het hoofdonderwerp van dit artikel. Energetische verbindingen op afstand tussen mensen. Ik heb het hier niet over wat je van elkaar kan ‘voelen’ als je in dezelfde ruimte bent. En ook niet over wat je kunt voelen als je weet dat een ander iets spannends gaat doen, of zal ondergaan.

Een voorbeeld maakt het duidelijk waarover dit dan wel gaat. Dit voorbeeld is van een cursist. Hij werd ogenschijnlijk zonder aanleiding heel erg misselijk en voelde zich dusdanig ziek dat hij moest gaan liggen. Later belde zijn moeder dat zijn vader een hartaanval had gehad. Uiteraard rond de tijd dat hij misselijk werd.

Dit fenomeen is bij veel mensen niet onbekend.

Ik weet niet precies wanneer ik er bewust van werd. Dat zal ergens op mijn pad in 2010 zijn gebeurd. Inmiddels gaat dit bij mij overigens best ver. Iemand hoeft niet een extreem stressvolle situatie mee te maken voordat ik het ‘voel’. Een spannende serie kijken is voldoende. Sterker nog, ik ‘weet’ zelfs waaraan iemand op enig moment denkt, vooral wanneer dat belangrijk is in het kader van zelfonderzoek. Het maakt daarbij niet uit of ik iemand al langer ken of niet. Het enige verschil is dat ‘onbekenden’ wel in mijn buurt moeten zijn, hoewel niet persé in dezelfde ruimte. Bij bekenden maakt de afstand niet uit.

Dit alles klinkt je misschien vreemd in de oren, maar ik heb dit inmiddels al vele jaren ondervonden en uitgebreid geverifieerd. Of zoals mijn oudste dochter zei: “Zo vreemd papa, jij begint altijd over iets waar ik net thuis aan heb gedacht.”

Paranormaal?

Ik denk dat er niets paranormaal is. Natuurlijk noemen we het zo, omdat het buiten wetenschappelijk bewijs ligt. Uiteindelijk is alles in de ‘materie’ terug te vinden. Anders zouden we het niet ervaren.

Wetenschappelijk onderzoek

Dat mensen deze ervaringen hebben is een directe aanwijzing voor ‘materie’ die we nog niet kennen, of niet kunnen meten. Ervaringen als deze zouden het speerpunt van wetenschappelijk onderzoek moeten zijn. Ik meen dat de theorieën en middelen inmiddels voldoende ontwikkeld zijn. Hoe interessant het ook is om heel ver weg en naar de hemel te turen, (een deel van) dat onderzoek zou nu hier moeten liggen. Gewoon op Aarde. We hoeven dan geen dure instrumenten de ruimte in te sturen. En als het onderzoek is afgerond en uitgewerkt voorspel ik je bij deze dat we gemakkelijker zelf de ruimte in kunnen.

Voor het opstarten van dergelijke onderzoeken zou een verminderde invloed van het Patriarchisch Model ook helpen. Een onderzoek naar ‘krachten’ die alle mensen van nature al bezitten, en dus gratis zijn, zal niet hoog op het lijstje van prioriteiten staan van de ‘mannen aan de macht’ in hun machtsmonopolie. Ten tweede lijkt er in het intelligente mannelijke brein weinig aanleg voor interdisciplinair ‘denken’ en werken. Die vaardigheid is echter absoluut noodzakelijk voor dergelijke, in mijn optiek veel efficiëntere onderzoeken.

Het Verlichte Perspectief

Ik hou het even heel kort door de bocht. Het kan nooit kwaad om wat na te denken over ‘verlichting’, maar je kunt het gerust overslaan.

(De creatie van) Leven vindt niet plaats in een niet-bewuste staat, zo kun je als je slaapt niet weten of ‘de aarde door draait’. Pas wanneer je wakker wordt verschijnt die wereld weer. Alle andere beschouwingen zijn gebaseerd op aannames. Want hoe vervelend het ook is voor degenen die het gemak van continuïteit en bestendigheid willen, wat een ànder zegt te ervaren is geen bewijs voor je eigen ervaring.
Dus als een ander zegt: ik heb je zien liggen slapen, dan kan ik dat als ‘waar’ aannemen, zodat er iets als ‘slaap’ bestaat. Zo niet dan bestond mijn slaap niet, alleen het naar bed gaan en weer wakker worden.

Moeilijk? Jazeker. En ik ‘hoor’ alle tegenwerpingen, maar het voert te ver om die allemaal hier te behandelen. Wil je er eens een goed gesprek over dan weet je me te vinden in de cursus.

Dat gezegd hebbende is het verlichte perspectief op ‘de verbinding op afstand tussen mensen’ niet zo moeilijk te bepalen. Alles wat je ervaart gaat ‘door’ jou, of gebeurt in jou en wat je niet ervaart ‘bestaat’ niet. Iets ‘waar’ maken is hetzelfde als creëren. Ik maak de ‘verbinding op afstand’ ‘waar’. En daarmee creëer ik het. Als iets wat de mensheid verder kan brengen.

—-

NOOT: Met materie bedoel ik alles dat (indirect) waarneembaar is. Dus ook krachtdeeltjes. Oftewel in termen van de hoofdtheorie van de deeltjesfysica, het Standaard Model, zowel de fermionen als bosonen.
Voor de niet wetenschappelijke lezer: In het (niet-wetenschappelijke) spraakgebruik wordt het woord theorie min of meer gebruikt als optie/speculatie waarvoor nog geen aanwijzingen voor de juistheid zijn.
Dat is niet hoe je het woord theorie gebruikt in de wetenschap. Vele (delen van) theorieën kunnen pas na vele jaren in het materiële worden bewezen. Dat wil niet zeggen dat ze tot die tijd pure speculatie zijn. Integendeel.
Daarnaast zijn vele theorieën inmiddels uitgebreid als bruikbaar bewezen, eventueel zelfs op alle onderdelen, maar ze blijven ‘theorie’ genoemd. Omdat de bevindingen en bewijzen misschien ooit vervangen kunnen worden door nog betere theorieën. Bijvoorbeeld zoals de zwaartekracht theorie van Newton na 230 jaar door de Algemene relativiteitstheorie van Einstein. Dat betekent in de verste verte niet dat de theorie van Newton niet toegepast kon en kan worden.