Interview met Johan de Jong – Onbestempeld

Klaar met ‘zoeken’. Zoeken naar ‘wat het leven is’. Waarom ik hier ben. Wie ik ben. Waarom ik in een periode van pakweg tachtig jaar nooit alles kan zien en ervaren. Waarom het heelal zo groot is. Wat God is. Wat reïncarnatie is. Waar de ‘grote’ teksten over gaan. Existentiële vragen. Wat bewustzijn is. Wat liefde is. Wat goed is en wat fout is. Wat mannelijkheid is. Wat vrouwelijkheid is. Kortom, wat IS en wat NIET IS.

‘Klaar’ is dan het moment waarop het zelfonderzoek vanuit ego stopt en zelfverwezenlijking begint. En dat is geen eindpunt waar je voor hebt gekozen, maar dat is iets wat je overkomt. Tenminste zo heb ik het ervaren.

Hoe weet je dan dat dat gebeurt, dat je ‘klaar’ bent?

Nou dat dringt in volle omvang door, hoor. Daar is geen twijfel. Het is geen gok of een ‘idee’ dat je op een gegeven moment krijgt. Als je het niet zeker weet dan ben je nog niet daar. Maar misschien ben je dan wel in de buurt.

Voor mij viel alles op zijn plaats, werd alles duidelijk. Vooral kwam het besef dat ik er al die tijd al ‘was’! Dat ik het eigenlijk al die tijd al allemaal wist. Een volstrekt onverwachte gewaarwording. Van anderen heb ik datzelfde gehoord. Verder vind ik het toch lastig te omschrijven wat er dan precies gebeurt. Ik zal een poging doen, maar houd me er niet aan aub, haha.

Het is een bewustwording van de oneindigheid van de ervaring, maar niet alleen in je denken, niet alleen mentaal. Het is een diep besef in je hele wezen. Een uitlijning van persoon, ziel en lichaam. Het is een wezenlijke gebeurtenis. Die je ook letterlijk voelt en ziet.

In kippenvel. In overweldiging. In een besef van nietigheid in het licht van de prachtige schepping. In een heldere blik, zoals versterkte kleuren en scherpte. In onderscheidend horen. Je hoort duidelijk alleen nog maar wat relevant is voor jou. En dat hoor je ook heel goed.

Alle input is een directe bewustwording. Er is geen vaagheid meer. De blur is weg. De ruis is weg. En niet zomaar een willekeurige blur of ruis, nee, er is absolute scherpte en helderheid. Niets ontgaat meer. Je bent volledig aanwezig.

Daar komt nog bij dat ik mezelf vlak daarvoor letterlijk dood zag liggen.

Prachtig!
Is ‘klaar’ hetzelfde als verlichting?

Ja. ik zie geen andere omschrijving waarin je die ervaring hebt, dan het begrip ‘verlichting’.

Daar wordt soms moeilijk over gedaan heb je me wel eens verteld. ‘Verlichting’ is beladen?

Ja, en dat is niet zo vreemd als je het bekijkt vanuit het feit dat daar hooguit een paar honderd, nu levende mensen ervaring mee hebben. En in de loop van de gehele mensheid hooguit een paar duizend.
Wat de boer niet kent dat bestaat niet. En niet alleen de boer. Ik ken mensen die ik hoog heb zitten op vele en zelfs therapeutische vakgebieden, maar bij verlichting volledig de weg kwijt raken, op tilt gaan, op slot gaan, terwijl ze ondertussen dat projecteren op mensen die het wel degelijk ervaren.
Veel mensen moeten dingen eerst ervaren voor ze zich kunnen inleven. En sommige dingen zijn zo bijzonder, zo exceptioneel dat het zelfs voor de meest empathische persoon moeilijk is om voor te stellen zonder het zelf te hebben meegemaakt. Zoals het krijgen van een kind, een handicap of een alcoholverslaving.

Maar er is nog een aspect dat bijdraagt aan de verwarring omtrent verlichting. De persoon (in mijn geval Johan) is namelijk helemaal niet geschikt om verlicht te zijn! En zal dat ook nooit worden. Maar hij/zij beseft dat hij/zij voluit het leven kan leven waarvoor het ervarings-vehikel, zijn persoon bedoeld is. Dit wordt ook wel aangeduid met de term zelfverwezenlijking.

Ook is het beeld van verlichting soms nogal onrealistisch en bliss-achtig. Dat zal ook niet helpen, immers iets onrealistisch kan niet bestaan. Nee, goh, haha.

Tot slot is ‘verlichting’ nogal ongrijpbaar en allesomvattend. Het hangt bijvoorbeeld van paradoxen aan elkaar. En paradoxen zijn moeilijk. Pas als die paradoxen worden aanvaard als zijnde paradoxen ontstaat de opening die op termijn kan leiden tot verlichting. En dat is er niet één, nee dat zijn er duizenden. Terwijl de meeste mensen bij de eerste de beste paradox al afhaken.

Nogmaals, een persoon kan nooit verlicht zijn, maar het kan wel een diep besef ontwikkelen van wat verlichting niet is. En daar naar handelen. Dat noemen we ook verlichting.

Duizenden paradoxen? Zoveel?

Ja. Bijvoorbeeld iemand die afhankelijk is denkt vaak paradoxaal genoeg juist onafhankelijk te zijn. En wil dat bewijzen aan anderen. Met als gevolg dat hij of zij steeds afhankelijker wordt. Van de bevestiging van haar ‘onafhankelijke’ handelen. Een paradox. Dat maakt elke handeling en elke gedachte die daaruit voortvloeit al doordrenkt van paradoxen. Zo kom je al snel op duizenden.

Is een paradox dan hetzelfde als een vicieuze cirkel?

Iets niet kunnen doorzien als paradox kan inderdaad leiden tot vicieuze cirkels. In handelen en in gedachten. Persoonlijk heb ik daar enorm last van gehad, cirkelredeneringen. Dodelijk vermoeiend kan ik wel zeggen. Pfff.

Hoe heb je die staat (van zijn) bereikt? Heb je bijvoorbeeld hulp gehad?

Bereiken is misschien niet het goede woord. Het overviel me. Ik was niet bekend met het begrip ‘verlichting’. Hooguit dat ik ergens ooit iets was tegengekomen over iemand in het oosten op een berg, of zo. Het kwam niet voor in mijn zelfonderzoek.
Tot twee weken voor het me overkwam. Ik las het in een boek waar het werd genoemd als eindpunt van zelfonderzoek, precies zoals ik het gedaan had. Toen dacht ik ook dat ik daar al was. Maar dat was niet zo.

Wat ik gedaan heb is zelfonderzoek. Ik noem dat het pad van zelfonderzoek, als in ‘ik kwam op mijn pad (van zelfonderzoek)’. Na een ellenlange lijdensweg kan ik wel zeggen. Ik ben daarbij geholpen door een paar bijzondere ervaringen, zoals een BDE en een loutering. Daarna was het voor mij duidelijk wat ik moest doen.

In een recent artikel beschrijf ik dat (leest voor:) “Ik besloot dat ik elke keer als ik me ongemakkelijk voelde dat direct zou onderzoeken. Ik besloot in openheid mezelf te durven laten zien. Ik besloot dat ik niets of niemand meer mij zou laten vertellen wat ik zou moeten doen of laten. Ik besloot dit alles te gaan leren, net zo lang tot ik daarmee klaar zou zijn.”

Door eindelijk ‘mezelf’ in plaats van de ander, of ‘regels’ van anderen, voorop te stellen. Ik noem dat ‘mijn waarheid van het moment leven’. Dat wordt paradoxaal genoeg al snel egoïsme of zelfs egocentrisme genoemd.

Waarom is dat paradoxaal?

Omdat degenen juist het tegenovergestelde zeggen: dat je hun waarheden moet blijven volgen.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb er geen oordeel over. Sterker nog, ik zie het als precies goed. Het proces van ‘uitbreken’ is het mooiste wat je kunt ervaren en dan zie je meteen waarom het zo in elkaar zit.

Des te moeilijker iets is, des te bevrijdender is het als het lukt.

Dat is een simpele wet van dualiteit: je kunt het één niet ervaren zonder het andere. Hoe dieper het ‘nare’ verweven is in je systeem en in het totale systeem dat je om je heen ziet, hoe dieper het gevoel van vreugde is dat ontstaat als je de andere kant ervaart.

Sommige ‘waarheden’ die uit mijn zelfonderzoek volgden leidden dan ook tot hele moeilijke beslissingen, waarbij ik het risico liep van alles kwijt te raken. En dan heb ik het niet over mijn linkersok in de was, maar over het kwijtraken van delen waaraan je je identiteit aan ontleent.

Ik zeg wel eens: Liefde is het risico nemen te verliezen wat je denkt nodig te hebben. Ik heb het dan over zaken als geld, huis, contacten, relaties en gezin. Maar vooral heb ik het over Liefde. De angst om liefde kwijt te raken is de grootste angst. Terwijl paradoxaal genoeg die angst zelf leidt tot hooguit een slap aftreksel van liefde. Die angst leidt tot wat jij hebt aangeleerd wat liefde is, in plaats van dat je toe- en aangeeft waar je werkelijk behoefte aan hebt.

Ehh.. ik dacht altijd dat de angst voor de dood de grootste angst is?

Ja, dat klopt ook wel. Maar dan liever als in de dood van het ego. Ik zie de angst voor de fysieke dood als een van de onderdelen van de angst voor ‘geen liefde’. De dood wordt veelal gelijkgesteld aan ‘geen liefde’, maar het is slechts een onderdeel daarvan. En even voor de wetenschappers onder ons: ja, daar is een overlevingsinstinct die dat mede veroorzaakt. Dat zit diep. In mijn optiek heeft het zelfbewustzijn dat inmiddels overschaduwd.

Je kunt in wezen geen invloed uitoefenen of je ‘klaar’ bent/komt/raakt, klopt dat?

Ja, wat ik eerder al zei, je kunt het niet bewust bereiken. Maar je kunt wel een vlammetje aansteken. En dat laten branden om dichterbij te komen. Het vlammetje is dan je eigen waarheid van het moment onderzoeken, oftewel zelfonderzoek doen. Om die waarheid vervolgens in de praktijk te brengen.

Als je dat vlammetje laat branden dan komt vroeg of laat het moment dat je niets anders kan doen dan dat. Of het vlammetje uiteindelijk leidt tot de explosie van de eenheidservaring is voor mij speculatie. Het is bij mij gebeurd en bij anderen. En al die mensen vertellen min of meer hetzelfde. Het is een menselijk ‘ding’. Het is onderdeel van menselijkheid. Het kan gebeuren. Daar bestaat geen twijfel over.

Maar wat de exacte voorwaarden zijn om daar te komen? Ik zou het niet weten. Wie weet is het ooit te meten. Maar wat je dan moet meten? Geen idee. Ik heb ook niet het idee dat er veel interesse is vanuit wetenschappelijke kring.

Hoe hou je dat vlammetje brandend?

Dat gaat eigenlijk vanzelf. Vooral na de bewustwording dat je al die tijd werd tegengehouden door de angsten, gecamoufleerd door normen en waarden van anderen.

Nu besef ik wel dat ik door specifieke kenmerken (hoogbegaafd, autodidact en hoog energetisch) een voorsprong had. Vandaar dat ik de cursus geef en op de website vele artikelen staan die hier bewustwording, duiding en handvatten in geven.

Hoe bedoel je dat? Waarom noem je dat? Je specifieke kenmerken hielpen?

Oh, omdat ik geen hulp heb gehad van specifiek spirituele personen. Ik heb geen retraites, workshops, cursussen of wat dan ook op dat vlak gedaan. Ik heb zelf mijn pad gevonden en mijzelf geleerd om effectief zelfonderzoek te doen. Dat zal niet iedereen kunnen, ten eerste.

Ten tweede, als ik iemand als mijzelf zou zijn tegengekomen tijdens mijn zelfonderzoek, dan was het waarschijnlijk wat sneller gegaan. Denk daarbij aan de vele onderdelen die je allemaal bij langs kunt gaan om gericht een volgende stap te zetten op het pad.

Wat moet je na die ene bewustwording onderzoeken? Dit, dat of iets anders? Wat is de beste volgorde? Of waar zou ik eens naar moeten kijken? Er is al zoveel gebeurd in een mensenleven dat dat soms lastig is om te bepalen. Bijvoorbeeld er zouden stukken uit mijn jeugd kunnen zijn die ik over het hoofd zag, of niet belangrijk achtte. Iemand die ervaring met zelfonderzoek heeft kan je daarop wijzen.

Het denken en voelen daarover kost namelijk veel tijd. Ik had het niet erg gevonden als iemand me af en toe een richting had kunnen geven. Zelfs al snap je het zelfonderzoek en kun je het zorgvuldig en volledig uitvoeren.

Daarbij komt ook nog dat ik door mijn achtergrond al flink wat zicht had op wat ‘ego’ is. En ook dat heeft niet iedereen.

Hoe kwam dat, dat jij dat had?

Ver voor mijn ‘pad’ was ik al mensen tegengekomen die me ergens op durfden te wijzen. Wat best wel zeldzaam is. En ik kon gelukkig daarnaar luisteren zonder gillend weg te lopen. En ook mijn jeugd heeft voorbeelden gegeven die hebben bijgedragen. Maar dat is voor een andere keer.

Ja, ik wou er op doorvragen… Hoe lang duurt dat dan, zo’n proces van zelfonderzoek?

In mijn geval overviel me na een kleine drie jaar van intensief en continu zelfonderzoek die verlichtingservaring. Dat is wel snel. Ik vermoed dat een jaar of zes van zelfonderzoek met de nodige beslissingen om dingen te veranderen een aardig gemiddelde is. Maar ik hoor bij anderen ook wel twaalf jaar of zelfs twintig jaar.

Het is afhankelijk van leeftijd en achtergrond, de eventuele begeleiding door een ‘verlichte meester’ en wellicht ook hoeveel afleidingen je hebt, zoals een volle werkweek of gezin met jonge kinderen.

En, want ik hoor je het al vragen, haha, wat zijn de ideale omstandigheden? Poeh. Naar mezelf kijkend zijn dat de genoemde kenmerken en misschien dat er een minimumleeftijd is.

Is er ook een maximum leeftijd?

Nee, dat is niet mijn ervaring. Maar bovenal is het afhankelijk van de persoon zelf. Ik kan dat wel redelijk snel inschatten. Ik hanteer voor deelname aan mijn cursus onder andere een beneden- en bovengrens qua leeftijd. En ik krijg daar veel vragen over. Niet zozeer over de ondergrens (momenteel vierentwintig jaar) maar over de bovengrens van vierenvijftig jaar. Die grenzen hanteer ik wegens gemiddeldes. De kans dat iemand daaronder of daarboven grote wateren gaat bevaren met zelfonderzoek acht ik namelijk heel klein. Maar als iemand echt wil, kan hij of zij een motivatie sturen.

Hoe komt het volgens jou dat zoveel mensen verlichting zoeken, maar dat het maar weinig lukt het daadwerkelijk te vinden?

Dat er velen met spiritualiteit bezig zijn is inderdaad ook mijn ervaring. Of ze ook bewust zoeken naar spirituele verlichting? Dat denk ik niet. Het begrip verlichting is helemaal niet zo bekend. Ik ben geloof ik een van de weinigen die het wel gebruikt.

In de eerste druk van de vertaling van ‘de kracht van het nu’ van Eckhart Tolle stond nog de ondertitel ‘over het pad van verlichting’ of zoiets. Die is in latere drukken verwijderd. Het is een beladen term, zoals boven al besproken. De dood van het ego is ook bedreigend voor het wereldbeeld van anderen. Dat is nog wel een goede toevoeging.

Dat het zo weinigen lijkt te lukken? Omdat de meeste mensen helaas nog niet de goede informatie krijgen over wat spiritualiteit is. Bovenal is voor mij spiritualiteit het uitvinden wat leven inhoudt. In het algemeen maar vooral ook wat jou leven inhoud. Of liever gezegd in zou moeten houden. En dat kan alleen door zelfonderzoek. Ik noem dat fundamentele spiritualiteit. Om het te onderscheiden van niet-fundamentele spiritualiteit. En het is niet makkelijk. Ik heb daar al behoorlijk wat artikelen aan gewijd.

Die niet-fundamentele spiritualiteit zie ik meer als recreatief. Personen die vanuit een business model tijdelijke uitvluchten bieden. Hoewel ik niet het idee heb dat velen zich daarvan bewust zijn. Dat ze wel degelijk denken dat ze wat ontwikkelen. Het is dan ook een mede-verantwoordelijkheid van die ‘boodschappers’. Ik zou ze daarvan graag meer bewust willen maken, maar weet nog niet hoe ze te bereiken.

Er is een hele hausse aan prachtige boodschappen. En ja, het leven werkt fantastisch en er zijn vele deelgebieden waarop je mooie ervaringen kunt hebben en (daarmee) boodschappen kunt ontvangen. Maar je kunt je makkelijk op die boodschap blindstaren. En vele boodschappers houden dat blindstaren in stand.

Hoewel ze ooit iets bijzonders hebben meegemaakt, zoals bewuste creatie, een gidscontact of een loutering is dat slechts een begin voor henzelf, een signaal om zelfonderzoek te starten. Maar goed, er moet ook brood op de plank komen en misschien is dat zelfonderzoek wel heel goed mogelijk naast het aanbieden van een programma rond hun bijzondere ervaring. Maar voor de deelnemers aan dat programma is het recreatie.

De tweede reden dat het weinig lijkt te lukken is dan ook puur economisch. Van het aanbieden van fundamentele spiritualiteit, laat staan meesterschap, kun je in de westerse, kapitalistische maatschappij niet leven. Wel van het aanbieden van recreatie.

Ik gebruik ook wel eens de volgende metafoor.

Stel je voor dat er een diamant aan een stokje op je hoofd zit zodat je er net niet bij kunt. Maar je blijft grijpen. Zelfs als je na jaren al lang en breed door zou moeten hebben dat het niet lukt. En uiteindelijk sterf je een onvervulde dood. Terwijl je de diamant boven je ziet bungelen vallen je ogen langzaam dicht.

In plaats van dat je zelf een diamant gaat maken. Door de immense druk en helse hitte op te roepen waarmee de diamant is gevormd. Als je net als de verlichte meester wilt zijn zul je moeten doen wat hij heeft gedaan. Moeten ervaren wat hij heeft ervaren.

Het moet gebeuren in je leven zelf, daar zitten de niet-waarheden waar je mee af moet rekenen. Met de poten in de modder dus en op zoek gaan naar de blokkades die voorkomen dat je daadwerkelijk dat fantastische leven gaat ‘zien’. In plaats van je blind te staren op het ‘mooie’ dat een ander je voorschotelt.

En dat is dan de derde reden. Niemand wil dat, toch? Immense druk en helse hitte? En toch is het noodzakelijk om daadwerkelijk stappen te zetten op het pad.

Tot slot, zijn veranderingsprocessen om meerdere redenen moeilijk. Ik heb daar onlangs een artikel over geschreven om dat uit te leggen. Hopelijk helpt het deze en gene.

Welke mensen kunnen bij jou/onbestempeld terecht?

• Degenen die al diverse boeken hebben gelezen en bijvoorbeeld filmpjes hebben gezien op het spirituele vlak, maar aangrijpingspunten missen om er daadwerkelijk in hun dagelijks leven wat mee te gaan doen.
• Degene die in een situatie/omgeving verkeren die niets van zelfonderzoek moet weten. Het is vaak een verademing om open te kunnen zijn, ook en misschien juist, in het onderzoek naar schaduwkanten. Het bijzondere is dat ik dat veel tegenkom tussen partners. Dat ze niet open zijn naar elkaar. Terwijl juist de relatie het middel bij uitstek is om te ontdekken.
• Diegene die eigenlijk al jaren een sluimerend gevoel hebben van: er klopt iets niet. Wat klopt dan niet? Velen lopen tegen een muur, en worden een soort van gerustgesteld door hun omgeving, maar het sluimerende gevoel raken ze niet kwijt.
  Er ligt dan iets fundamenteels daaraan ten grondslag. Er is een stemmetje dat af en toe zegt: ‘Nee, dit kan het niet zijn’. Dat stemmetje wordt gedurende iemands leven steeds luider. Het gaat zelf in het lichaam werken, door aandoeningen en ziektes te veroorzaken. Het creëert situaties die ze er maar op blijven wijzen dat het gedachten-fundament onder hun bestaan, de overtuigingen over hoe hun leven zou moeten werken, niet klopt.
• En tot slot eenieder die met fundamentele levensvragen zit en bereid is naar zichzelf te kijken om ze te beantwoorden. Ze hoeven dan nog niet het volledige bewustwording te hebben van dat alles projectie is en ‘eigen’ creatie, maar een zekere mate van zelfreflectie is wel degelijk een voorwaarde.

Wat dat laatste betreft, ik krijg namelijk vaak mails van mensen die worstelen met een specifiek probleem. Vaak op het gebied van relatie. En daar een ‘instant’ oplossing voor denken te vinden in spiritualiteit. Ze beseffen evenwel in de verste verte nog niet dat wat opgelost dient te worden hun eigen ego is. De onproductieve delen van de persoonlijkheid! Bijvoorbeeld de delen die constant roepen: dat is niet goed, dit is onbevredigend, zus is niet gelukt, ‘niet ik, maar zij doen het fout’. Ze moeten dus iets anders gaan doen dan ze altijd deden!

Maar dat anders gaan doen is in onze wereld enorm beperkt. Dat kan toch niet zomaar? Je wordt in een keurslijf, of liever gezegd in een trechter gegoten door opvoeding, school, werk en relatie en je bent er van overtuigd dat dat de waarheid is. Dat het zo moet. Dat je daar niet van mag afwijken en dat je beslist niet wat anders moet gaan doen dan waar de trechter je naar toe heeft geleid.

Het inzicht dat over het hoofd wordt gezien is dat die trechter, die kaders helemaal niet ‘van jou’ zijn, maar bedacht zijn door anderen. En dat ze dat niettemin door onder andere opvoeding en maatschappelijke en culturele indoctrinatie als hun eigen waarheid zijn gaan zien.

“Heb jij dat bedacht? Dat een relatie monogaam moet zijn?” vraag ik wel eens. Plus ze hebben in de verste verte nog geen idee dat hun ervaringen ze alleen maar wijst op iets van zichzelf. En dan heeft het niet zoveel zin om mij te benaderen. Ik zit toch meer aan het eindpunt van het spirituele spectrum, denk ik.

Eindpunt?

Ja, ik heb niet het idee dat wat ik doe is voor mensen die net beginnen met spiritualiteit. Ik zit net voor het pad denk ik eerder, om ze het laatste zetje te geven om op het pad te komen.

Stel ik begin daarmee… op het pad, hoe weet ik of ik het goed doe?

Nou, als alles en iedereen over je heen valt en je voor gek verklaart of roept dat je de weg kwijt bent, dan ben je al een heel eind, haha! Maar vooral kun je veel vinden op sites als onbestempeld en in boeken.

Kun je het idee hebben dat je klaar bent terwijl dat niet zo is? Spiritueel ego wordt dat genoemd geloof ik?

Jazeker. Of je blijft hangen in de advaita shuffle. Die verwarring kan en zal in veel gevallen oprecht zijn. Maar je moet dan wel erg je best doen om te ontkennen dat je toch niet helemaal lekker in je vel zit af en toe. Dan is er misschien nog ergens een waarheid die je niet ‘leeft’.

En dat zullen in de meeste gevallen één of meerdere schaduwkanten zijn. Onderdrukt en wel. Ik ga meestal een rijtje af en dan merk ik gelijk of er weerstand is. En als er weerstand is dan zit daar de pijn van de ontkenning, de pijn die je hebt als je beseft iemand te zijn die je niet wilt zijn.

Dan is het makkelijker om een hoog niveau van spiritualiteit denken te hebben en dat te etaleren. Alles beter dan die schaduwkanten onder ogen te zien!

Een andere situatie die ik hier ook wel even kan noemen, gaat over iemand die wel degelijk ‘er bijna is’, maar dat niet beseft. Simpelweg omdat de eenheidservaring niet komt. Waarom komt die niet? Omdat hij (of zij, hoewel ik vermoed dat dit voornamelijk bij mannen gebeurt) niet bekend is met het ‘klaar’ begrip!

Als je ooit al van alles hebt meegemaakt in je leven, je hebt het gevoel dat je alles wel hebt gezien. Je hebt nagenoeg alle pieken en dalen beleefd die het leven maar kan bieden. Je hebt je te pletter ‘gezocht’ in het spirituele landschap. Je hebt allerlei inzichten opgedaan over hoe het leven (niet) werkt en je beseft dat je eigenlijk alles wel zo’n beetje snapt. Je hebt jezelf uit ten treure onderzocht. Tsja, dan zou ik zeggen: waarom besluit je niet dat je klaar bent? Misschien is dat wel het enige dat die persoon nog moet doen.

Grote kans dat daarna als bij donderslag nog niet uitgeleefde waarheden naar boven komen. En al snel de eenheidservaring.

Jij leert mensen zelfonderzoek en je helpt ze een eind op weg. Maar werkt het ook? Kunnen we bijvoorbeeld je ‘kunde’ waarderen op het percentage verlichten dat de cursus opbrengt?

Nee, want dat is geen doelstelling van de cursus. De doelstelling is dat cursisten fundamenteel zelfonderzoek leren. Dat zelfonderzoek kan echter wel op den duur leiden tot ‘Klaar’.

Ik doe meer dan alleen de cursus. Ik neem ook leerlingen aan, die eerst de cursus hebben gevolgd. Op individueel niveau heb ik dus wel een doelstelling. Ik zou het niet onrealistisch vinden als ongeveer één op de duizend cursisten ook daadwerkelijk tot het ‘klaar’ punt komt. Dat is al vele malen meer dan het wereldwijde percentage verlichte personen (één op tien miljoen).

Persoonlijk hou ik het op 1 op de 50, twee procent dus. En dat is tot nu toe haalbaar gebleken.

Je kunt het denk ik vergelijken met een acteursopleiding. Is het voldoende als ze na de opleiding in een lokaal amateurgezelschap kunnen spelen of moeten ze een wereldwijde filmster worden? De meeste zullen ergens onder het midden zitten.

Je kunt je leven aanzienlijk verbeteren door zelfonderzoek en er dan even klaar mee zijn. Je kunt het dan ooit weer oppakken als de noodzaak er is. Niet iedereen heeft de noodzaak om direct tot het absolute einde te komen. En dat hoeft ook niet. Dat kan ook later.

En .. als ik vragen mag, wat is het percentage tot nu toe? Van je persoonlijke doelstelling?

Jazeker mag dat. Dat is 15%.

Dus 15% van jouw cursisten is verlicht geraakt!?

Nou ja, ze hebben een eenheidservaring gehad. Ze zijn tot het ‘klaar’ punt gekomen. En ze hebben mij daarover verteld. Maar het kan ook tijdelijk zijn. Van die 15% weet ik dus niet zeker of het blijvend was, want ik houd niet met allemaal contact. Of er meer zijn weet ik dus ook niet, maar ik kan me niet voorstellen dat ze het me niet zouden zeggen. Hoewel de eerdere meester-leerling verhouding soms reden kan zijn om eerst even geen contact op te nemen.

Wacht even… tijdelijke verlichting? Daar was ik helemaal niet mee bekend!

Ja. Ik noem het ook op de pagina ‘klaar’. De verleiding om weer je ‘schilden’ op te pakken kan soms groot zijn. Vooral in een wereld die nog zo in de kinderschoenen staat op dit vlak. Ik geef je wel een boek waarin dat mechanisme beschreven wordt.

Vergelijk het met het stoppen met een alcoholverslaving. Je wilt iets niet meer doen omdat het slecht voor je heeft uitgepakt, maar het is overal om je heen verkrijgbaar. En niet alleen dat, je ziet het iedereen doen. Ook al weet je dat het flink giftig is. En maar weinigen begrijpen waar het om gaat. Ik had bijvoorbeeld een vriend die een feestje in een kroeg hield en maar bleef roepen dat hij mij er zo graag bij wilde hebben. Terwijl ik net gestopt was.

Is het ego dan ook een soort van verslaving?

Haha, ja dat is een goede vergelijking. Je persoonlijkheid, ego, is moeilijk los te laten ook al blijf je schade oplopen. In die zin wel ja.

En je noemt meester-leerling verhouding?

Het kan erg spannend zijn om met de gevonden ‘zelfverwezenlijking’ pardoes op de stoep te staan bij de ‘alziende, strenge meester’.

Mooi.. ehh.. wat zijn je plannen voor de toekomst? Wat zou je graag nog willen?

Hahaha, ik kan niet eens de blaadjes aan een boom tellen, laat staan ook maar een zinnige uitspraak doen over de toekomst.

Natuurlijk kan ik aangeven wat ik zou willen, maar het is niet zo dat ik daar waarde aan hecht voor mezelf. Ik bedoel, het maakt me niet uit of het nu wel of niet gebeurt.

Wat ik ook doe of niet doe, dat heb ik niet in de hand. Ik besef evenwel ten diepste dat (en nu komt zo’n diamant) dat dit alles bedoeld is om de meest prachtige ervaring te hebben die binnen de kaders van de persoon mogelijk is.

Ik zou het dus leuk vinden een helikopter te leren besturen en voor Onbestempeld een tweede plek in een zonnig land te hebben.

Maar dat komt als het komt, of het komt niet. Bovenal vermaak ik me prima tot nu toe.

Mis je vragen? Mis je antwoorden? Neem gerust contact op voor je eigen interview met Johan.

Meer interviews: Interview II