Dit is het vervolg op Interview II met Johan de Jong
Dit deel behandelt zelfonderzoek in het algemeen en hoe je de vier werkgebieden waarop je leven zich afspeelt kunt gebruiken om gericht zelfonderzoek te doen.
Johan vertelt dit veelal aan de hand van zijn eigen ervaringen.
Om te beginnen met zelfonderzoek gebruik je de vier werkgebieden. Kun je daar wat meer over vertellen?
Ja.
Toen ik begon met zelfonderzoek kwam er vanzelf een richting.
Ik werd bewust van signalen die mijn lichaam en geest mij gaven. Ik zeg geest, maar het leek meer een ping pong tussen lichaam en geest. Het is dus niet of of maar en en. Waarbij met name mijn geest beter mijn lichaam moest leren kennen.
In alle gevallen kwam het signaal ergens uit mijn maag/buik gebied in de vorm van wat ik spanning zou kunnen noemen.
Ik moet al die tijd daarvoor hetzelfde hebben gevoeld, maar het was me nooit als iets speciaals opgevallen.
Ik herkende dat al snel als een signaal dat ik iets niet deed wat ik wel moest doen. Of andersom, dat ik iets deed wat ik niet moest doen. Zoals iets wel of niet zeggen.
Ik ervaarde bijvoorbeeld dat ik dingen uit de weg ging ten behoeve van het bewaren van ‘de lieve vrede’.
Zo kwam de ochtend na mijn louterings-ervaring een vriendin onverwacht op bezoek.
Ik voelde een knoop in mijn maag en bespeurde ook een neiging om naar een middel, in dit geval alcohol, te grijpen.
In plaats daarvan kon ik haar mijn ‘waarheid’ vertellen over het onverwacht langskomen.
Toen besefte ik in volle omvang dat openheid de sleutel tot mijn ontwikkeling was.
Door aan te geven wat ik werkelijk voelde. In plaats van ‘meedoen’ met wat alleen voor die ander belangrijk was.
Grenzen aangeven.
Niet door te zeggen wat die ander al dan niet moest doen, maar wat ik zelf voelde. Een wezenlijke les die ik via een coach al eerder had opgepikt.
Over je gevoel valt niet te discussiëren namelijk. Hoewel sommigen dat toch proberen, haha.
Dan herhaal je maar even met nadruk dat dat is hoe je je voelt. Uiteindelijk zien ze dan wel dat je niet uit bent op een conflict.
Dan zijn er twee opties:
- of ze erkennen je gevoel niet omdat het zou voortkomen uit jouw kennelijk verkeerde wereldbeeld, gekte, al dan niet vermeend middelengebruik of wat dan ook,
- of ze gaan naar hun eigen gedrag kijken.
Omdat jij het bij jezelf houdt, kunnen zij niet anders dan het ook bij zichzelf te houden.
Doen ze dat niet dan kun je ze afstrepen op je contactenlijstje van Familie en Sociaal Verbanden.
In de maanden die volgden ben ik daarmee gaan oefenen.
Van de simpelste dingen: bij de koffieautomaat op mijn werk een gesprek afbreken als ik dat signaal kreeg in plaats van, wat ik eerder wel deed, blijven hangen, om die ander zijn of haar verhaal af te laten maken.
Tot lastigere dingen, zoals niet naar een verjaardag of andere sociale afspraken gaan, zonder algemeen geaccepteerde reden.
Tegelijkertijd verdiepte ik me naar aanleiding van de eerdere BDE ervaring in het reïncarnatie model. Dat was een feest van herkenning. Ik kwam als het ware thuis bij de ‘waarheid’ die ik al die tijd al onbewust in me had.
Zo vond ik het altijd al vreemd dat de gemiddeld tachtig jaar die ik mezelf zag leven als Johan veels te kort was om alle mogelijke ervaringen van het leven en ook dood op te doen.
Voor mij was dat op dat moment de waarheid.
Dat vreemde gevoel van hier klopt iets niet, werd daarmee opgelost. Dat gaf lucht aan het leven zelf. Het gaf me vertrouwen om mijn eigen waarheid steeds meer uit te leven.
Precies datgene dat in het reïncarnatie model steeds naar voren kwam: elk opvolgend leven is een nieuwe mogelijkheid om van de fouten van een vorig leven te leren.
Die fout komt altijd op hetzelfde neer: het niet volgen van wat uit jezelf komt, oftewel het niet volgen van wat komt voor de gedachte.
Ja, ja.. ik zie je kijken, maar ik kom nu op de werkgebieden.
Nadat ik dit initiële idee van wat zelfonderzoek is had bepaald, werd het tijd om dat gericht te doen.
Simpelweg door af te strepen wat dan niet meer senang voor mij voelde. Is senang archaïsch inmiddels? Oh, je kunt ook ‘cool’ lezen daarvoor.
En andersom, aangaan wat ik misschien juist wel wilde ervaren, maar eerder niet durfde of in eerste instantie onbestaanbaar leek.
Daar ben ik ruim twee jaar mee bezig geweest.
In het begin was de absolute nummer één: Werk. Gelukkig werd mijn jaarcontract niet verlengd. Wat logisch was, want ik voelde me bijvoorbeeld ook al niet meer fijn in de werkoutfit.
Ik deed ondanks het niveau alternatieve kleding aan. Ik kwam regelmatig te laat. Uiteraard was daar nog mijn afwezigheid geweest, door de burn-out.
Ja, mooi is het allemaal niet. Maar ik had niet het gevoel nog een keus te hebben.
Voor de vorm heb ik daarna nog wel eens gesolliciteerd, maar wat ik hoorde in de gesprekken stond inmiddels zo ver van mij af, ik vond het zo kunstmatig en onnatuurlijk, dat ik er maar mee ben gestopt.
Met name werd openheid niet gewaardeerd.
Hoe bedoel je?
Nou, als je bij de tweede kamer solliciteert en je zit in een situatie die niet past in het perfecte plaatje, zoals een mogelijke schuldsanering of als herstellend alcoholist, dan kun je dat beter niet zeggen, haha! De tweede kamer nota bene!
De angsten die er evenwel bij komen kijken om op dat vlak af te rekenen met je eigen onwaarheden zijn enorm. Zoals financiën, maar ook de sociale druk.
Die sociale druk leidt je dan al snel naar het volgende werkgebied. Familie en Sociale Verbanden.
Mensen kijken je toch vreemd aan, als je zegt dat je bewust even niet werkt.
Sowieso, doordat je alles van de egostaat, alles wat de meeste mensen als normaal beschouwen een beetje raar begint te vinden, gooi je ook al snel geen hoge ogen meer in het sociale verkeer.
Familie, vrienden, collega’s, verenigingsleden en kennissen hebben geen idee waar je mee bezig bent. Vooral denken ze dat je gek bent geworden of de weg kwijt bent.
Daar komt nog bij dat omdat je alles onderzoekt je ook van alles tegenkomt dat kan raken aan de onbewuste angsten van die anderen.
Als je het toevallig over iets hebt met vrienden en/of familie, want met wie anders moet je het erover hebben, dan komt dat al snel te dichtbij.
Dat is waarschijnlijk de reden voor de heftigheid die dit gebied kan oproepen.
Te dichtbij? Heb je daar voorbeelden van?
Ja hoor. Wat dacht je van de norse oom die op elk verjaardagsfeest van alles roept over ‘die buitenlanders’, maar echt helemaal van het padje raakt als jij zegt wel eens naar een parenclub te willen? Haha, stom voorbeeld misschien, maar dit is bij mij gebeurd.
De ‘beste vriend’ die meer en meer zorgt dat je niet meer in de buurt komt van zijn vrienden of vriendin om hun te ‘beschermen’. Kennelijk hield ik daarvoor altijd rekening met zijn angsten, logisch eigenlijk want ik was in de verste verte niet mijzelf.
Toen ik dat meer en meer werd, tsja, dan merk je dat er een mismatch is. Pas onlangs kwam het volle besef daarvan. Ik vind het behoorlijk onnozel van mezelf dat ik dat niet eerder heb gezien. Zo complex werken de patronen door als het om vriendschappen gaat.
Wat vriendschap lijkt is dus vaak niet meer dan ‘een rekening houden met’.
Ik zie velen ook niet eens beginnen aan zelfonderzoek daardoor. Ik heb cliënten gehad die niet met familie, vrienden of zelfs partners konden praten over bepaalde aspecten van spiritualiteit. Soms zelfs was het ze letterlijk verboden!
Sommigen kwamen stiekem bij mij, alsof ze een prostituee bezochten, haha.
Niet een van deze heb ik meer dan twee keer gezien. De druk en angst is dan te hoog.
Pfff… dat is een niet al te rooskleurig beeld.
Het heeft te maken met verandering.
Kijk eens naar wat de basis van het samenzijn is. Is die basis niet gelegen in het delen van dezelfde angsten en dezelfde kijk op de wereld?
Uiteraard speelt dat bij familie, want juist zij hebben je die angsten en die kijk op de wereld aangeleerd.
Maar ook bij vrienden zal dit een rol spelen. Je komt elkaar tegen op een bepaald punt in je leven met alle angsten en overtuigingen die op dat moment spelen. Dat die gedeeld zijn, is mede de reden dat je rond elkaar blijft cirkelen.
Die reden valt weg als jij wel je overtuigingen en angsten gaat aanpakken en die ander niet.
Je kunt dat vergelijken met een alcoholverslaving. In het begin is er een reden om te drinken, namelijk om jezelf te beschermen tegen dingen in je systeem die te pijnlijk zijn.
Later is de enige reden dat je nog drinkt de alcohol zelf.
Ook al, of juist eigenlijk, is de oorspronkelijke pijn nog steeds niet opgelost.
Dat kan pas als je stopt.
Tot die tijd wil je er niets van weten als mensen je er op wijzen.
Als je dus mensen door je zelfonderzoek indirect wijst op hun verslaving aan het ego en haar overtuigingen en angsten.. ja dat valt niet goed.
Te meer omdat dat nog meer verborgen is dan bijvoorbeeld een verslaving aan een middel.
Want in het algemeen is veel van wat je zal onderzoeken ingebed als absolute waarheid in de cultuur waarin je leeft, sommige zaken zelfs op wereldniveau.
Kortom, je raakt de aansluiting kwijt met de basis voor je oude familiaire en sociale omgevingen.
Dat is vooral frustrerend als je je zelfonderzoek hebt afgerond.
Frustrerend?
Ja. Om dan te zien dat er niets meer is dat bindt, terwijl je weet en ziet dat wat je zelf hebt doorgemaakt noodzakelijk was.
En je hebt het overleeft ook nog. Anders was je er aan kapot gegaan.
Dat zou juist de ultieme bindende factor moeten zijn en reden voor trots en waardering: “Jee, een van ons heeft het gered!”
Hoewel ik me nu herinner dat één iemand dat wel eens gezegd zou kunnen hebben, haha.
Je kunt het ook niet meer uitleggen. De keuzes die je hebt gemaakt, de inrichting van je leven. Wat je nog wel zegt en niet, waar je wel aan mee doet of juist niet.
En vooral niet waaruit dat voortkomt.
De kans is nihil dat het nog aansluit. Het is aan de ander om vragen te stellen.
Jij kunt niets meer doen, behalve je lessen vertellen.
Waarom niet?
Zie het als een bodemloze waterput waar iedereen in dobbert en heel hard moet zwemmen om niet te verdrinken. Ik ben dan uiteindelijk daar uitgeklommen.
Ik kan nog wel een lijntje uitgooien, en dat doe ik ook, maar het zou absurd zijn om weer zelf terug te gaan. Dat zou niemand helpen.
Als je ziet hoeveel lijden je jezelf hebt bespaard door fundamenteel zelfonderzoek dan gun je ze dat ook. Maar de meeste zijn gewoon nog steeds op weg naar de onzekere dood.
Die onzekerheid kan opgelost worden in het leven zelf. Wat zal leiden tot gerichtere ervaringen, veel meer gericht op vrede in hunzelf en hun omgeving.
Tot die tijd steken ze nodeloze energie in het idee dat ze die illusionaire pijn kunnen vermijden.
Terwijl ze juist op die manier op weg zijn naar de ‘niet zo illusionaire’ pijn.
Namelijk de pijn die vroeg of laat gaat komen als ze de ongegrondheid van hun angsten zien.
Waarmee tegelijkertijd het besef zal komen van de zinloosheid van hun leven tot dat punt.
Precies waar elke zelfonderzoeker doorheen is gegaan.
Alleen zelfonderzoek kan dan dus leiden tot een hernieuwde binding.
Poeh, ik begin wel te begrijpen waarom sommige spirituele schrijvers het eigenlijk afraden.
Haha, en nu hebben we het nog maar over één gebied. Overigens moet je dat ‘afraden’ quasi-serieus zien. Het is om aan te geven dat als je niet af en toe heftige gevoelens bij zelfonderzoek en bij de besluiten die daaruit volgen hebt, dat je het misschien niet goed doet.
Ik ben altijd bereid om het uit te leggen, maar ik heb nauwelijks belangstelling daarvoor bespeurd. Eerder ongeloof.. of liever gezegd angst.
Het is uiteraard onmogelijk om jezelf nog te laten zien zoals zij je ooit zagen. Dat is niet meer wie je bent.
Daar komt nog bij dat je boven alles hebt geleerd om je ‘egozelf’ te doorzien. Dat verschilt in de basis niet van welk ander ego dan ook.
Je ziet dus bij iedereen waar de blokkades zitten en daarmee hoe en wanneer ze niet zichzelf zijn. In elke uiting, in elke communicatie. Op het moment zelf.
Tot zekere hoogte en in bepaalde omstandigheden kan ik dat wel laten gaan. Maar dat werkt niet in een verhouding die bedoeld is om een dieper contact te hebben, zoals bij familie of vrienden.
Dan is er niets ergers voor het ego dan constant te worden doorzien of te worden geconfronteerd, hetzij door projectie hetzij door een rechtstreeks signaal van mij. Dus die haken af.
Wacht even.. Waarom is dat een probleem? Dat je hun blokkades ziet en of ze niet hunzelf zijn?
Oh, ik geloof dat ik het al snap… maar misschien goed om nog even uit te leggen.
Ja, precies wat je zegt, dat ze niet zichzelf zijn. Hoe kun je nu contact hebben met iemand die daar helemaal niet is? Laat staan een diepgaand contact. Met wie heb je dan contact?
Met een set van aangeleerde denkprocessen en uitingsvormen, in plaats van met een echt mens van vlees en bloed?
Bij andere sociale banden kun je je nog richten op gedeelde interesses, zoals voetbal of elektrotechniek. Of postzegels, haha. Nee grapje, ik verzamel geen postzegels.
Maar dit alles is slechts één kant van de medaille.
Waarvan?
Van de aspecten van het gebied Familie en Sociale verbanden. De andere kant zijn de projecties.
Ergens tijdens je zelfonderzoek leer je herkennen wat projecties zijn. Wanneer anderen hun eigen dingen op jou projecteren, dan kun je kijken in hoeverre delen daarvan nog wel degelijk ook in jou zitten.
Wat in het begin vaak zo is. Later wordt het pijnlijk om te zien.
Zeker als het komt van mensen die nog geen begin gemaakt hebben met zelfonderzoek.
Die geen idee hebben dat het meeste dat ze menen te zien in anderen over hunzelf gaat.
Ik bedoel, ik pik mijn dingetjes er wel uit maar je weet dat die ander geen idee heeft dat het vooral over hunzelf gaat.
Ze beseffen vaak niet dat ze dingen in een ander menen te zien die er voor negenennegentig procent helemaal niet zijn.
Maar dat het over hunzelf gaat.
Dat is ook de reden dat ik gestopt ben met retraites.
Oh? Wegens de projecties?
Ja, nou, niet wegens de projecties zelf, maar omdat ik ontdekte dat velen die zelfs al lang met spiritualiteit bezig zijn die basis van zelfonderzoek nog niet zien. De introspectie is de basis. Het besef dat er geen waarheid is te zeggen over een ander, maar alleen over jezelf.
En dat is prima in het dagelijks verkeer. Maar niet als je je spiritueel wilt ontwikkelen.
Ik had eerlijk gezegd wel verwacht dat die basis al bekend zou zijn bij bezoekers van spirituele retraites!
De basis is dat je beseft, of op zijn minst onderzoekt, wat je tot heden ‘fout’ hebt gedaan.
Dat je beseft dat je die fouten nog steeds maakt. In elke zin die je spreekt, in elke gedachte die langskomt en in elk idee over de wereld en over anderen.
In de cursus gebeurt dat niet dan?
Het gebeurt bij iedereen, maar het gaat er om dat iemand durft te beseffen of op zijn minst bereid is te onderzoeken of en zo ja wat, het over zichzelf zegt. Zonder die bereidheid heeft spiritualiteit geen zin.
In de cursus is dat tot nu toe goed gegaan. Ik heb wel ooit vooraf een persoon geadviseerd de cursus niet te doen om die reden.
Verder zijn potentiele deelnemers die niet die bereidheid hebben na een gesprek of mailwisseling met mij al snel afgehaakt.
Ik weet op de een of andere manier altijd wel iets te raken, zelfs al doe ik het niet bewust. Als die bereidheid er niet is om naar zichzelf te kijken dan ligt het dus aan de ander. Dan ligt het aan mij. Dan ben ik waarschijnlijk hun moeder of vader of misbruiker. Maar vooral ben ik dan “zeker niet verlicht!!” haha!
Is open staan voor jezelf, voor wat uit jezelf komt, vooral de fouten bedoel ik, hetzelfde als open staan voor een ander?
Nee. Het leidt wel tot begrijpen van de ander en waarom hij of zij iets doet of zegt. En dat het niet met jou te maken heeft. Oftewel de ander in hun waarde of ‘shit’ laten.
Als het van twee kanten komt kan dat tot hele goede gesprekken leiden, zelfs tot catharsis. Precies wat in de cursus kan gebeuren.
Als het niet van twee kanten komt, dan is het toch raar als jij wel open naar jezelf kijkt en dat uit, en dat die ander dat niet doet? Maar alleen dingen op jou projecteert in de vorm van een oordeel of verwijt?
Hoe zit het met ouders? Ik heb je artikel gelezen over ouders en zelfonderzoek. Dus eigenlijk staat daar alles al in, he?
Ja, dat denk ik wel.
Een samenvatting van dit gebied, Familie en Sociale Verbanden, is dat je veel weerstand krijgt bij je zelfonderzoek. Daar zul je dus moeilijke en minder moeilijke beslissingen moeten nemen. Het eindadvies is te lezen in het artikel het houden van mensen, of loslaten.
Voor die tijd zul je veel moeten onderzoeken. Wil je wel naar die verjaardag, dat feestje, dat etentje, dat uitje, of op bezoek omdat het weer tijd zou zijn?
Zo niet, dan zul je de koe bij de hoorns moeten vatten.
Als je wel nog eens gaat, hoe zijn dan de gesprekken?
Durf je te vertellen waar je werkelijk mee bezig bent, wat je werkelijk vindt? Durf je de afkeurende blikken en opmerkingen te trotseren, de ontwijkingen?
Je wordt soms zelfs afgemaakt waar je bij staat. En dan zijn ze ook nog verbaasd dat je steeds minder van je laat horen. In hun ogen hebben ze je namelijk terecht ergens op gewezen.
Maar daar zit ook het goud dat je kunt aanboren en daarvoor zul je ze altijd dankbaar zijn. Ook al zijn zij dat niet voor jou.
Goud.. dat is mooi gezegd.
Even kijken, dan hebben we het gebied ‘Werk’ al even bij de hand gehad. Financiën was het kernpunt daar. En sociale druk. Is er nog meer over te vertellen?
Ik ben van mening dat een fulltime baan niet samengaat met zelfonderzoek. Dus in alle gevallen zul je de werkdruk moeten verminderen.
Als je je werk echt leuk vind, tja, zul je dan überhaupt hier aanbelanden? Dat zul je pas doen als er iets scheelt, toch? Als je niet 100 procent functioneert of tegen een burn-out aanzit.
Dan is het eerste wat je moet doen minderen of stoppen. En dat is eng. Vooral financieel en wegens sociale druk. Het zwarte gat van het niets om handen speelt misschien ook wel. Nou ja, dat is gewoon geen sinecure.
Mensen kunnen hier heel lang tegen aan hikken. En dan al die tijd dus niets doen in feite.
Je kunt of wilt niet stoppen, dus je hebt geen tijd om je te ontwikkelen.
Je hebt geen tijd en ruimte om even rustig pas op de plaats te maken en te bepalen wat je nu werkelijk wilt met je leven.
Het is een vicieuze cirkel. Je weet niet zeker wat je wilt, dus je weet niet zeker of je wilt stoppen, minderen of doorgaan. Maar door de werkdruk zelf heb je geen tijd om dat goed te bepalen. Dat kan pas als je daadwerkelijk stopt.
Dat is een erg lastige situatie die qua werk overigens meestal makkelijk is op te lossen.
Oh ja? Vertel
Je legt de situatie uit aan je werkgever. Misschien zijn er sabbatical of langdurige verlof mogelijkheden.
Of je maakt een onderhandse afspraak. Afhankelijk van de structuur en regels van het bedrijf waar je voor werkt of de coulantie van je werkgever.
Als ik een inschatting mag maken dan is een maand of vier voldoende om te bepalen wat je echt wilt.
Dat lijkt me nogal kort? Voor zelfonderzoek?
Nee, dat is niet voor het gehele zelfonderzoek, dat is alleen om te bepalen of je gaat beginnen met zelfonderzoek.
Natuurlijk komen dan al wat zaken langs, maar het is bovenal een tijdelijke stap.
Een tijdelijke stap is niet fundamenteel.
Zelfonderzoek gaat over fundamentele stappen. Levensveranderende stappen. Andere keuzes.
Ik kan nog veel over het gebied Werk zeggen, maar het wordt dan wel een uitgebreid verhaal. Zoals het aantal werkuren, werktijden, het drama van de aanwezigheidsplicht. Bovenal is het maatwerk. In de cursus is daar ruimte voor.
In het kort dan?
Het komt er op neer dat je het ‘nu begrip‘ ook zou moeten toepassen op werk. Of anders gezegd, dat waar dat niet gebeurt er per definitie iets ‘spiritueels’ niet in de haak is. Zoals bij werkplicht en schoolplicht.
Het gaat dus niet om werk an sich, of school an sich, maar om het plicht-gedeelte.
Ja, dit vraagt toch wel even om een toelichting anders wordt het al snel verkeerd uitgelegd.
Laten we aannemen dat alles tot nu toe precies goed was. Alle ontwikkelingen op het niveau van de mensheid tot heden. En dat is een behoorlijke spirituele aanname, dus dat zit wel snor, haha.
Verder ga ik er van uit dat we meer zijn dan robots. Nu snap je vast al waar ik naartoe wil?
Ja, de plicht, de vaste uren tot in de eeuwigheid. Ja dat klopt dan niet.
Inderdaad. Er is geen mens ter wereld die niet vroeg of laat even tijd nodig heeft voor andere zaken dan de 8 tot 5 verplichting, vier of vijf dagen per week.
Over een periode van een gemiddeld mensenleven is er een plicht vanaf je vierde tot je zevenenzestigste om aanwezig te zijn op een leer-/werkplek.
Het leven wijzigt continue maar de plicht blijft steeds hetzelfde. Er is een mismatch tussen hoe wij de maatschappij hebben ingeregeld en hoe een mens in elkaar zit.
Een mens is geen robot, hoe graag de machthebbers dat ook zouden willen. Angst is de drijfveer. En niet zomaar een angst, nee… doodsangst: geen geld is niet overleven!
Doodsangst is nodig om mensen tot robots te dwingen. Kun je nagaan hoe ernstig het is.
Ook binnen die plicht wordt er amper rekening gehouden met de wisselende situatie van mensen.
Met of zonder kinderen, met of zonder partner, met of zonder turbulentie in de privésfeer.
Dat werkt dan uitwassen zoals ziektes en verslavingen in de hand.
Nou ja, er is tegenwoordig een kentering in sommige rijkere maatschappijen, maar dat is slechts een klein deel van de mensheid.
Maar… hoe zou het dan moeten? Er moeten toch dingen gebeuren? Verbouwen van voedsel, huizenbouw, wegenbouw, energieopwekking.
Oh, daar ligt de grootste misvatting. Goed dat je dit vraagt.
Elk kind, geen enkele uitgezonderd, wil leren. Wil ervaren. Spelen = ervaren = leren!
Geen enkel mens kan langer dan een paar dagen niks doen, behoudens met verdovend middelengebruik of anderszins door een lichamelijke of geestelijke ziekte.
Of je nu arm bent of rijk, handig of niet handig, met of zonder handicap, er is geen mens ter wereld die niet iets wil neerzetten.
Daarom zeg ik ook, het gaat niet om leren of werken zelf, het gaat om de plicht. Dat is waar ik het over heb.
Ergens hebben we het idee dat zonder plicht er niets gebeurt. Wie heeft dat eigenlijk ooit bedacht? Want dat klopt van geen kant.
De een houdt van veel werken, de ander een paar uur per dag. Bovenal verschilt dat ook nog eens per periode in iemands leven.
Omdat er miljarden van ons zijn, komt dat gemiddeld op een meer dan voldoende productiviteit uit.
Nog los van het feit dat 1 of 2 miljard misschien gedwongen niks doen, omdat er onvoldoende middelen in hun omgeving zijn.
Nog los van het feit van de improductiviteit die ontaat door een mismatch tussen voorkeur en verplicht leertraject.
Nog los van het feit dat voor velen de tijd en middelen er niet zijn om te leren.
Als je iets leuk vindt om te doen dan is het bijna onmogelijk dat je niet meer creëert dan je zelf kunt gebruiken / consumeren.
Daarnaast heeft iedereen een natuurlijke drive in zich om zijn ‘vruchten’ te delen met anderen. Dat is namelijk ook de manier om beter te worden in wat je doet.
Dat dat allemaal niet zou kunnen zonder ‘plicht’ is een kunstmatig in stand gehouden situatie. Net als de kosten voor onderdak en levensonderhoud. Het is op elkaar afgestemd. Zodat een toplaag onevenredig veel inkomsten heeft.
Dat laatste is trouwens niet van belang voor je zelfonderzoek. Ik heb dat wel op meerdere plekken in artikelen genoemd, meestal onder de noemer apenrots.
Wat wel van belang is dat je je eigen waarheid begint te leven. Daar zul je zaken voor moeten inleveren. Dat is helaas niet anders. omdat het inherent is aan verandering.
Dat raakt dan, naast de sociale druk van het gebied Familie en Sociale Verbanden, ook al snel aan de gebieden Lokatie en Liefde, Seks, Relatie, tenminste als je een partner en/of kinderen hebt.
Ja, Lokatie vind ik nog wat onduidelijk. Wat bedoel je met dat gebied?
In het algemeen noem ik dat ‘waar je woont en met wie, maar los van relatie.’
Maar je kan wel een probleem hebben met Lokatie en je partner niet. Uiteindelijk zul je dan moeten afwegen wat zwaarder weegt, zou je misschien zeggen.
Maar nu komt de crux. Er valt niets af te wegen!
Zelfonderzoek is er op gericht om op alle vlakken je ‘waarheid’ te vinden en vervolgens die uit te leven.
Anders heeft het geen zin.
Consequenties zijn dan ook niet relevant, tenminste buiten strafrechtelijke kaders.
Het is altijd aan de ander om jou al dan niet te volgen.
Jij hoeft niet hun leven te leiden.
Dat is wat bedoeld wordt met eenheid van handelen. Weten wanneer te handelen. Dat ‘weten’ is wat ik bedoel met je ’tijdelijke waarheid’. Waar anders haal je die kennis vandaan, dan uit het Zelf?
Uit deel 1 van dit interview: “Ik noem het ‘een tijdelijke waarheid’. Helaas leest men dan vaak: oh, het is dus niet waar. Maar dat is niet wat ermee wordt bedoeld. Je komt altijd ergens uit, want je moet het ervaren. Pas daarna zie je hoe tijdelijk het is. Het is dus niet vrijblijvend.”
En je partner dan? Hoe pak je zoiets aan? Die wil je toch ook niet verliezen?
Het is vooral dat je je partner geen pijn wilt doen. We houden in een relatie rekening met elkaar, soms te veel, soms te weinig. De normale gang van zaken om elkaar te leren kennen. Maar als je bang bent je partner te verliezen als je ergens anders gaat wonen dan zou ik dat als eerste aanpakken…
Als die angst namelijk gegrond blijkt, dan zie ik weinig reden om met zo’n partner nog samen te zijn.
Echt waar? Ehh… wacht. Heeft die partner dan niets te zeggen over jullie samenzijn?
Ja, tuurlijk wel. Maar als de uiting van je diepe gevoelens, je eigen verlangens, bijvoorbeeld over de lokatie waar je woont al reden is voor die partner om te dreigen met je te verlaten, dan klopt dat toch niet?
Waarom zou je met zo iemand samen willen zijn? Iemand die jou niet laat uitten wat in je leeft? Die ander vat dat persoonlijk op. Terwijl het om jou gaat en niet om hem of haar.
We hebben het hier niet over de eerste de beste ingeving. We hebben hier over een wezenlijke uiting van je Zelf.
Het is wat anders als je uiteindelijk inderdaad ergens anders gaat wonen, de partner uiteraard uitnodigt om mee te gaan maar dat die niet wil. Dan kun je nog altijd kijken hoe het loopt. Maar dat is heel wat anders.
OK. Ja ik begrijp het. Dat relatiestuk daar komen we denk ik straks nog op terug. Wat kan nog meer spelen bij Lokatie?
Je kent vast wel voorbeelden van mensen die in het buitenland willen wonen. Tijdelijk of permanent. Of willen verhuizen van de stad naar de natuur, of vice versa.
Velen zetten ook daadwerkelijk de stap, maar velen ook niet. Na jaren zijn ze dan nog steeds bezig met afwegen. Dit is een veel voorkomend fenomeen.
Het is natuurlijk relatief makkelijk als je geen rekening hoeft te houden met relatie en gezin, familie en vrienden of werk.
Maar in alle andere gevallen is het gewoon een kwestie van in gang zetten. Niet alleen in je hoofd maar ook daadwerkelijk.
Zoek naar woonruimte of koop een camper. Zet je huis te koop, leer de taal.
Gewoon doen dus?
Ja. Je kunt altijd weer terug, normaal gesproken. Maar je zult eerst wat moeten opgeven en achterlaten. Dat geldt voor het uitleven van alle ‘waarheden’ die uit zelfonderzoek voortkomen.
Maar als het wel makkelijk gaat? Je gezin gaat bijvoorbeeld gewoon mee?
Als het vanuit zelfonderzoek komt dan is dat de enige manier om verder te komen. Om het te doen. De tijd zal het leren wat nu wel en wat nu niet makkelijk is. Maar als je het niet doet gebeurt er niets. Je weet vaak toch niet wat precies de reden is om iets te doen.
Je denkt misschien dat het gebeurt vanuit een ontevredenheid of verlangen. Maar later zal blijken dat er wel eens iets heel anders achterweg kan komen. Iets wat je misschien dan wel helemaal niet meer ziet als zijnde een gevolg van die eerste stap.
Als je zelfonderzoek doet kun je daarop vertrouwen: dat er altijd een reden is voor je ’tijdelijke waarheid’. Een reden die je nooit zal achterhalen, daarvoor is het veel te complex.
Je kunt niet eens de blaadjes aan één boom tellen zeg ik altijd.
We zijn geneigd om het mooie plaatje op het tapijt te zien, maar niet de rafels op de achterkant.
Of we zien het mooie schilderij, maar niet de vele doorgehaalde en overgeschilderde streken of het lijden van de kunstenaar.
Die rafels ontwijken, dat is wat de meeste mensen doen, waardoor het mooie plaatje of schilderij er ook maar niet komt.
Zo draaien en dralen we, en houden we maar vol tot …. ja, een groot gebeuren ons ervan bewust probeert te maken.
Zoals een depressie, burnout, ziekte, een ongeluk, verlies of uiteindelijk de dood.
De stappen vanuit zelfonderzoek hoeven trouwens niet altijd moeilijk te zijn. Het kan ook alleen de beslissing zijn die moeilijk is.
Daar kunnen mensen jarenlang tegen aan hikken.
Dit geldt voor alle stappen op alle vier de werkgebieden.
Het gaat altijd om een verandering, de wens voor een andere ervaring.
Tot slot kan er wat betreft lokatie nog een aspect spelen. Je kunt ergens wonen, maar het stroomt niet met een huisgenoot of de buren. Of er gaan vliegtuigen laag over, of er is een snelweg vlakbij, enzovoort.
Daar wil je misschien graag wat in veranderen. Ook dan is het een kwestie van doen.
Ik hoop dat dat systeem nu duidelijk is?
Ja, ik denk het wel. Waarom doen dan de meeste mensen dat niet? Behalve misschien veel klagen wijzigt er niet snel wat, is mijn beeld.
Ja, elke ontevredenheid in onze huidige situatie op welk gebied dan ook uitten we vaak in klagen naar anderen. Of erger. Anderen de schuld geven van iets waar ze geen schuld aan hebben. Je kunt bijvoorbeeld alle psychologische stoornissen als uitwas zien van dit systeem.
Elke ontevredenheid blijft in stand als we niets veranderen. En niemand kan het voor jou veranderen. Dat kun je alleen zelf.
Waarom we dat niet doen is heel kort door de bocht gezegd omdat we onmachtig denken te zijn. Bijvoorbeeld doordat we onze schaduwkanten niet kunnen en durven zien. Zie het artikel over transformatie en schaduwkanten.
De verandering is ondenkbaar of onbestaanbaar: wat iemand eigenlijk zou moeten doen is niet iets wat voorkomt in zijn of haar referentiekader. Onderdrukt door aangeleerde overtuigingen. Niet het goede voorbeeld hebben. Of er gewoon niet aan gedacht hebben of er op gewezen zijn.
Als we wel de gedachte durven te zien dan is de verwevenheid met een van de andere gebieden de reden dat er niets gebeurt.
Het gebied Sociale verbanden zal niet zo snel in de weg staan aan een wijziging van je lokatie.
Maar een partner, of een gezin of werk, en dus financiën, wel. Evenals Familie.
Heel duidelijk. Laten we nog even hebben over het laatste gebied, Liefde, Seks en Relatie.
Ja tuurlijk. Het is het sluitstuk geweest van mijn zelfonderzoek. Het zou me verbazen als dat niet bij iedereen zo is. Ik heb een inleidend artikel daarover geschreven. Heb je nog vragen die niet daarin zijn behandeld?
Ja in dat artikel en bijvoorbeeld op je BDSM website gaat het eigenlijk alleen over seks en relatie. Je hebt me wel eens gezegd dat mensen die teveel aan elkaar koppelen.
Kun je dat uitleggen? En ook waarom je altijd seks en relatie in een adem noemt?
Om met die laatste te beginnen, het is niet dat er geen zaken in een relatie spelen die niet met seks te maken hebben, maar het valt meestal onder algemeen zelfonderzoek. Seks en Liefde zijn meer specifiek voor dat gebied.
Stel je hebt een dispuut met je partner over familiebezoek. De een wil er niet zo vaak meer heen, de ander wil elke week. Maar niet alleen, eigenlijk moet de partner dan altijd mee.
Situaties binnen relaties … dat is een oneindige hoeveelheid aan variaties. Die allemaal op hetzelfde neer komen.
Dat je je waarheid moet vinden en leven, ongeacht de consequenties.
Als een partner er zat van is om elke week naar de ouders te gaan dan moet hij of zij dat niet meer doen.
Ongeacht wat de ander daarvan vindt.
Als partners dat niet kunnen oplossen, wat doen ze dan nog bij elkaar?
Het zou wat anders zijn als de partner ontdekt dat hij of zij niet meer zo vaak naar zijn of haar ouders wil op visite, maar het moeilijk vindt dat aan die ouders te vertellen.
Dan kunnen deze partners elkaar steunen door elkaar te helpen om die tijdelijke waarheid naar boven te halen en uit te leven.
Elke zin die ik schrijf over zelfonderzoek geldt ook richting een partner.
Daar valt eigenlijk niet zo veel meer over te zeggen. Of mis ik nu je punt?
Nee, nou.. misschien vraag ik inderdaad naar de bekende weg.
Maar Seks is de uitzondering. Dat is juist hetgeen dat meestal niet genoemd wordt. Dat wordt meestal uit de weg gegaan, zoals ik ook in het artikel uitleg.
Ik vind het daarom belangrijk om juist daar aandacht aan te besteden.
Alle andere zaken vallen onder het individuele proces van ‘je waarheid leven’ op een van de andere gebieden waarbij je met het uitleven van ‘je tijdelijke waarheid’ het risico loopt Liefde te verliezen. Liefde van een partner en/of kinderen. Dat valt dus onder Liefde en niet onder Relatie.
Persoonlijk waren dat overigens mijn moeilijkste momenten in het zelfonderzoek.
Zou je daarover willen vertellen?
Jazeker. Maar eerst nog even over de koppeling tussen seks en relatie?
Oh ja…
Die koppeling volgt rechtstreeks uit het systeem van: ‘De Heiligheid van de Monogame Relatie tot de Dood ons Scheidt.’
Daar hebben we het al uitgebreid over gehad. Meer koppeling kun je niet hebben.
Intuïtief had ik dat jaren geleden al gezien, maar pas sinds mijn beschrijving daarvan heb ik daarmee de volledige onderbouwing gevonden.
OK, nu over mijn moeilijkste besluiten dan. Die gekoppeld waren aan Liefde.
Ik zal vertellen hoe ik het toen ervaarde.
Ik was inmiddels ver gevorderd met mijn zelfonderzoek. Ik was me er van bewust dat ik zelf mijn wereld creëerde en in die zin was ik ook onthecht van enige objectieve benoeming van verschijningsvormen.
Oftewel de bergen waren voor mij geen bergen meer en de rivieren geen rivieren. Zoals in zen wordt gezegd.
Ik was volledig ingetuned op de eenheid van geest en lichaam en ziel.
Ik kon als het ware op een intuïtief, holistisch niveau ‘zien’ wat de bedoeling was wat betreft mijn bestaan.
Ik voelde dat de lokatie waar ik woonde met mijn toenmalige partner niet klopte voor mij.
Ik herinnerde me dat dat al die tijd al zo was.
Ik wist dat mijn partner niet daar weg wilde. En ik had zelf geen enkele contacten in de omgeving van de woning die ik nog had aangehouden.
Dat was één.
Ten tweede had ik een omgangsregeling met mijn twee oudste kinderen. Elke twee weken kwamen ze een weekend bij mij.
Ik merkte al een paar maanden dat het niet stroomde. Dat ik druk was met andere dingen of dat de kinderen niet altijd zin hadden.
Misschien hadden ze geen zin wegens het feit dàt ik het te druk had, of wegens mijn partner of omdat ze thuis bij hun moeder al hun spulletjes en vrienden hadden, of juist wegens de energie van hun moeder richting mij.
Ik weet het niet, maar het voelde niet goed, die tweewekelijkse verplichting.
In beide gevallen zou ik bij een verandering grote risico’s lopen: 1. om mijn partner te verliezen en eenzaam te zijn in mijn oude woning en 2. om mijn kinderen te verliezen.
De verhouding met mijn ex was al niet zo goed meer en haar kennende zou ze nooit akkoord gaan met een hervorming van die regeling.
Niet dat ik ze niet meer wilde zien, maar ik wilde dat het flexibel zou zijn. Dat ze zouden komen als zij èn ik zin hadden.
Om een lang verhaal kort te maken ben ik naar mijn oude woning gegaan, waarbij mijn toenmalige partner dacht dat ik haar verliet en de relatie beëindigde, wat niet zo was.
Ten tweede heb ik mijn wensen ten aanzien van de omgangsregeling kenbaar gemaakt aan mijn ex. Die vervolgens niet akkoord ging, waarbij het idee bestond dat ik de kinderen helemaal niet meer wilde zien. Althans dat was het verwijt.
Ik heb het er bij gelaten, want daar valt niet tegen te vechten. Plus ik vind vechten om kinderen niet OK.
Daar zat ik dus in mijn huisje. Alleen. Ik had daar geen contacten. Met een partner op afstand die dacht dat ik haar verlaten had. En geen contact met mijn kinderen meer.
En ook nog eens verlicht, haha! Want tegelijkertijd met de beslissing om de plaats van mijn toenmalige partner te verlaten begon namelijk de eenheidservaring. Uitmondend in een verlichtingservaring. Meer daarover kun je lezen in het artikel.
Poeh… heftig.
En toen begon de shit weer van voren af aan zoals ik in Klaar ook zeg. Er waren nog flink wat zaken te ervaren. Wat ik in de daarop volgende jaren ook heb gedaan. Daarbij heb ik vele kadootjes gekregen van het ‘leven’.
Hoewel ik nog wel op een paar zit te wachten, haha.
Oh ja? Haha, nee ik zal er niet naar vragen. Dit was Liefde he?
Ja, dit was het gebied Liefde. Liefde van een partner en Liefde van je kinderen.
OK, dank je wel. Dat is erg open over je privé. Maar het maakt het deel Liefde van dat gebied wel duidelijk.
Wat ik vooral heb geleerd is dat je Liefde niet incidenteel moet bekijken.
Liefde is er namelijk altijd.
Alleen het ego wil het direct ervaren. En het afdwingen zo nodig. Of ziek, zwak en misselijk worden als het er in zijn ogen niet is.
Maar de ogen van het ego zijn erg beperkt.
Als je al een les wilt leren uit dit interview dan is dat deze:
Tijd kent geen tijd.
Liefde kent geen grenzen. Niet in tijd, niet in hoeveelheid.
Op enig moment kan het lijken dat het er niet is. Maar dat is maar schijn. Het is er altijd. Ook al zie je het niet.
Als je dan ook nog eens bedenkt dat je het z/Zelf creëert, dan is er helemaal geen reden meer om te twijfelen aan het Ene Ding.
Je creëert het zelf, maar je creëert ook het Zelf!
Dat wie je bent, wie je werkelijk bent en domweg wie je nu denkt dat je bent. Er is geen verschil.
Of je nu Bewustzijn bent of Liefde, het maakt niet uit. Je zult altijd daar zijn waar je moet zijn.
Alleen de ervaring kan jou wat leren, dus creëer die met alle macht en laat niets je tegenhouden.
Laat je vooral niet door jezelf tegenhouden. Hou je Zelf niet tegen!
Nagenoeg iedereen weet wat ik met deze les bedoel.
Als je het nog niet begrijpt wees dan toch gerust op de goede afloop van je zelfonderzoek.
Wat is nu een paar moeilijke besluiten op eindelijk vrede daarna?
